Ons huis is een verbouwd boerderijtje: een boerderijtjeshuis. Van buiten ziet het eruit zoals het in de jaren ’70 van de negentiende eeuw werd gebouwd. We hebben geen glazen pui of grote ramen.

Onder het raam vond ik niettemin een dode merelvrouw. Doodsoorzaak onbekend, maar ik verdenk het raam. Later hoorde ik een bons en vloog er een merelman weg. Onze ramen liggen niet recht tegenover elkaar, voor doorzonwoningen moeten we in de jaren ’70 van de twíntigste eeuw zijn. Maar ze zullen wel spiegelen en een verlengstuk van de tuin lijken.

Bij een harde klap laten vogels, vooral duiven, soms een afdruk achter. De foto toont waarschijnlijk een houtduif.

Collega-natuurschrijver Kees Moeliker schreef vaak over vogels die zich dood vlogen tegen de Rotterdamse hoogbouw waar hij vanuit zijn Natuurhistorisch Museum op uitkeek. De laatste decennia is er, ondanks pfas- en klimaatbeperkingen en gejammer dat ‘Nederland op slot’ zit, heel wat gebouwd, waaronder veel hoogbouw. Volgens Vogelbescherming vliegen honderdduizenden vogels zich dood tegen die glazen torens. In 1990 berekende de Amerikaanse bioloog Daniel Klem in het Journal of Field Ornithology om hoeveel slachtoffers het wereldwijd ging. Hij kwam tot het aantal van tussen 100 miljoen en 1 miljard door ramen gedode vogels per jaar. Er zijn sindsdien tientallen wolkenkrabbers bij gebouwd.

Berucht is het glazen congrescentrum McCormick Place in Chicago. Vorig jaar werden rond het 96 meter hoge gebouw na een nacht met veel herfsttrek 961 dode vogels opgeraapt. De oogst van één torenflat in één nacht. Op de wereldranglijst hoogbouw staat Chicago op elf met 138 wolkenkrabbers, waarvan vijf hoger dan de Eifeltoren.

McCormick Place staat op de trekroute langs het Michiganmeer. Na die nacht besloot de eigenaar op de ramen van congrescentrum een film van roofvogels te projecteren. Het aantal vogelbotsingen is meteen drastisch gekelderd.

(Natuurdagboek Trouw, woensdag 6 november ’24)