Zijn bosaardbeien in de zomer rood, ook ’s winters kunnen ze dat zijn. ’s Zomers zijn de vruchten rood, ’s winters sommige bloemen. Het lijkt wel of de witte kroonblaadjes van aardbeibloemen in de winter een herfstkleur krijgen. Zo zijn ze vier keer kleurig: in de lente als witte bloem met een geel hart, in de zomer als (schijn)vrucht, in de herfst tijdens een tweede bloei en in de winter als herfstbloem.

Bosaardbeien zijn de wilde voorouders van kweekaardbeien. Hun vruchten worden lang zo groot niet, maar smaken uitstekend. Het heten schijnvruchten omdat ze behalve uit het vruchtbeginsel uit de bloembodem zijn gevormd. De eigenlijke vruchtjes zijn de pitjes op de aardbei.

Hun zoete smaak onderscheidt bosaardbeien van de erop lijkende schijnaardbeien. Die zijn smakeloos. In een eerder stadium hebben schijnaardbeien bovendien gele in plaats van witte kroonbladeren.

Bosaardbeien kunnen elkaar bevruchten via bijen, maar verspreiden zich ook gretig op vegetatieve wijze. Dan vormen ze klonen. De kloonplantjes schieten wortel rond de moederplant, met wie ze via bovengrondse wortelstokken verbonden zijn, als navelstrengen.

Zoals zoveel plantensoorten houden bosaardbeien in de winter als het ware een winterslaap. In hun ondergrondse wortels slaan ze een voorraadje voedingsstoffen op, waarmee ze in de lente weer in actie kunnen komen. Maar hun bovengrondse delen teren niet helemaal weg; er blijven enkele bladeren zichtbaar: dat zijn in drieën gedeelde bladeren, die op de bladeren van kweekaardbeien lijken. Ze hebben kartelranden.

Behalve sommige bladeren blijven er stengels en kelken van geplukte aardbeitjes in de winter bovengronds zichtbaar. En een enkele rood blozende herfstbloem. Ik vind bosaardebeien alleen al vanwege die winterse kleurigheid een gewenste tuinbewoner. Dat ze daarbij een handige bodembedekker zijn, met bloemen en lekkere vruchten, is mooi meegenomen.

(Natuurdagboek Trouw, maandag 18 december ’23)