De meeste paddenstoelen zien er fraai uit. Op de basisschool moesten we van de juf ingrediënten verzamelen voor een herfsttafel. We gingen er met de klas een uurtje voor het bos in. We kwamen terug met herfstbladeren, eikels en dennenappels, maar vooral paddenstoelen.

Het was genoeg om van alle schoolbanken herfsttafels te maken, en we kregen de boodschap mee paddenstoelen voorlopig te laten staan. Ik vrees dat we het bosje waar we zochten volledig gestript hadden. Ik vond dat toen al spijtig: iets moois kon je toch beter laten staan? Veel zwammen zijn echter zo klein of schutkleurig, dat we ze over het hoofd moeten hebben gezien. Ik denk dat de helmmycena’s (foto) ontsnapten aan de verzamelwoede.

Tegenwoordig worden bossen ook weer gestript van paddenstoelen. Los van culinair en commercieel inhaligen plukken paddenstoelenkenners hun geliefde objecten vaak. In de hand zijn ze gemakkelijker te determineren en het kan geen kwaad, want de zichtbare paddenstoel: hoed op steel, is slechts de vrucht en mag je net als een appel plukken. Wie begaan is met paddenstoelen, kan beter zorgen dat de stikstofdepositie stopt.

Dat is zeker waar, maar het weghalen van zo’n kleinood vervult mij nog altijd met spijt. Nu wandel ik vaak met de hond, die een nogal onderzoekende aard heeft. Toen ik een braam plukte (daar heb ik dan weer geen probleem mee, hoe inconsequent), hapte de hond ook in een braam. Als ik paddenstoelen fotografeer, snelt ze toe om eraan te snuffelen. Tot dusverre heeft ze er nooit een hap van genomen, maar met haar riem kegelt ze er soms meerdere tegelijk omver. Die zet ik dan weer rechtop, zodat ze tenminste hun sporen kunnen laten vallen.

Ook de helmmycena’s op de foto zijn uitgebreid besnuffeld. Die fraaie brekebeentjes zijn gelukkig niet omver gekegeld. Helmmycena’s groeien op dood hout. Soms staan ze ook in het gras, maar dan ligt er dood hout onder verstopt.

(Natuurdagboek Trouw, donderdag 14 november ’24)