Laatst zei een collega-schrijver dat hij mij benijdde omdat ik een specialisme had. Wie een tekst over natuur nodig heeft, zal eerder bij mij aankloppen dan bij een generalist.

Wie de natuur een specialisme noemt, bedoelt waarschijnlijk de levende natuur. Dat scheelt al heel wat eh.. ruimte. Waarschijnlijk wordt er bovendien niets menselijks mee bedoeld. Maar dan nog.

Ik kwam laatst op een middag een snuitkever tegen. Het dier zat op het raam Het was een middelgrote, gedrongen kever, die enigszins gebogen door het leven leek te gaan. Zijn of haar lijf was schilferig, of, om het aantrekkelijker te omschrijven: bedekt met kleine schubben.

Het was een gevlekte aardsnuitkever. Die is ’s nachts actief en vertoont zich niet vaak ’s middags op een raam. Gevlekte aardsnuitkevers leven als larve tussen en van de wortels van onder meer grote berenklauw en akkerdistel. Ze gaan dood van de in Nederland kwistig gespoten verdelgingsmiddelen, terwijl ze twee van ’s lands meest gehate planten te lijf gaan.

Het lijkt wellicht dat ik deze kennis paraat heb, dat ik als natuurschrijver alles weet over het leven van gevlekte aardsnuitkevers. Dat is niet zo, ik ben teveel generalist. Ook in de biologie kom je niet ver met onderzoek naar de natuur. Er bestaan entomologen, insectenkenners, maar die zijn in een deel van de insecten gespecialiseerd: kevers bijvoorbeeld. En zelfs die hebben een gigantisch onderzoeksgebied. Je zou je als onderzoeker of schrijver kunnen beperken tot snuitkevers. Daarvan bestaan er op de wereld rond de 83 duizend soorten, en dan zijn er vast nog veel meer die we niet kennen, en misschien al uitroeien voordat we ze ontdekt hebben.

Ik zoek zo’n beestje dus op en dat pakt soms verrassend uit. Zo lees ik op Wikipedia dat gevlekte aardsnuitkevers zich ongeslachtelijk voortplanten, waar ze één uitzondering op maken. ‘In de bergen kan de voortplanting ook biseksueel zijn.’

(Natuurdagboek Trouw, woensdag 26 juni ’24)