Van een stel uitgebloeide stokrozen in een tuin ritste ik de zaadbollen, om thuis uit te zaaien. De platte ronde stokrooszaden zitten in een krans in zo’n zaaddoos. Daar vallen ze gemakkelijk uit. Ik hield ze in mijn hand toen ik ermee naar huis liep. Weldra bewoog er een piepklein kevertje met een lange neus over mijn hand. En nog een.

Ah, die had ik eerder gezien. De kevertjes zijn een millimeter breed en drie millimeter lang, afgezien van hun vier millimeter lange snuit. De vrouwtjes althans. Mannetjes trekken niet zo’n lange neus. Het zijn stokroossnuitkevers. Thuis legde ik de oogst op de tuintafel. Die is wit en dus waren de kevertjes goed zichtbaar. Er kropen er steeds meer tevoorschijn. Overleefden de zaden die inwonende zuigsnufferds wel? Had ik het paard van Troje binnengehaald? Na jarenlang vergeefs zaaien, heb ik eindelijk één stokroos tussen de terrasstenen, en die wil ik niet trakteren op parasieten.

Maar dat valt mee, blijkens informatie op onder andere Wikipedia. Stokroossnuitkevers leven van stokroosbloemen, -bladeren en -zaden, waarin de stokroossnuitkeverlarfjes zich verschansen en opgroeien. De planten gaan daar niet dood van.

Stokrozen zijn in de zestiende eeuw als sierbloemen uit Zuidoost- naar Noordwest-Europa gehaald. Ze werden en zijn nog steeds populair en bloeien talrijk in heel Europa, waarbij ze een opmerkelijke voorkeur voor kieren tussen stenen en tegels vertonen. Zo snel als de stokrozen zich verspreidden, zo langzaam deden de stokroossnuitkevers dat. In Nederland dook de eerste in 1993 op, in Vlaanderen pas in 2003. Ik denk dat ze er al jaren eerder waren, maar over het hoofd gezien of negeerd werden.

Nu zijn ze in ieder geval in groten getale aanwezig. Er zijn waarschijnlijk geen stokrozen zonder stokroossnuitkevers meer. Behalve dan mijn ene exemplaar. Waar de pinokkiokevertjes nu dan ook wel zullen inkwartieren.

(Natuurdagboek Trouw, vrijdag 27 oktober ’23)