Alleen op een eiland

Van boven gezien lijkt het eilandje een lange glimlach van een smalle mond. Of een brede grijns? Een dertig kilometer lang, steenworp breed eiland in de Atlantische Oceaan: Sable Island.
In de jaren zeventig deed de Canadese natuurliefhebster Zoe Lucas mee aan een onderzoek op het eiland, en sindsdien woont ze er in eenzaamheid. Sable betekent zand en het eiland heeft tientallen kilometers zandstrand langs een strook duinen. Het ligt 175 kilometer van de Canadese oostkust. In de film Geographies of Solitude, die Jacquelyn Mills maakte van Lucas en het eiland, draagt de natuurvorser altijd warme kleren; zonnebaden is er niet bij.
Er groeit helmgras, er bloeien Canadese guldenroedes, maar de vegetatie blijft kort. Dat komt ook door de paarden die er grazen. Die zijn lang geleden door kolonisten achtergelaten en verwilderden. Toen Lucas er kwam waren er maximaal 250, nu 500. De enige andere zoogdieren die er leven zijn de grijze zeehonden, die er met honderden luieren en jongen werpen.
De film is gedraaid op 16 mm, en maakt soms een ouderwetse indruk, wat uitstekend past bij het onthaastende onderwerp. Mills heeft de beelden ontwikkeld in een ecologisch verantwoord papje van zeewier. Ze legt een film soms een nacht onder het gras, om te zien wat urenlang schaars doordringend sterrenschijnsel doet. Tegelijk neemt ze de geluiden op: van ritselend zeewier, maar ook van een trippelende kever en een voorbij schuivende slak. De slak brengt een zingend geluid voort. De film wordt hier verspreid door Bantam en wie de kans krijgt moet hem beslist zien.
Lucas verzamelt de dode, aangespoelde zeevogels, die bijna allemaal een maag vol plastic blijken te hebben. Ze verzamelt ook plastic. Ze ziet aan de kleuren van de duizenden aangespoelde ballonnen of er op de wal Onafhankelijkheidsdag, dankdag, Kerst of Pasen is gevierd. Ondanks al dat plastic is het een heerlijke film.
(Natuurdagboek Trouw, donderdag 19 oktober ’23)