Als ik na twee weken uithuizigheid thuiskom en op de bank hang, zie ik in de hoek van het plafond een donkere vlek. Het lijkt me een spin. Ik moet opstaan om te zien of het inderdaad een spin is en wat ze daar doet. Dat klusje stel ik uit.

De volgende dag ben ik mijn voornemen vergeten. Pas ’s avonds op de bank zie ik de vlek weer. Noem het een déjà-vu, al is het eerder een oh ja-erlebnis. Toch even dichterbij loeren. Ja hoor: een middelgrote spin met een nestje.

Twee weken verstrijken en de spin hangt daar maar bij haar nestje. Ik vind het getuigen van zorgzaamheid. De moederspin jaagt niet, voor zover ik kan beoordelen. Ze zal wel sterven als haar jongen uitzwermen. Dat mag voor haar een bevredigend vooruitzicht zijn, voor mezelf vind ik het een dubieuze toekomst. Straks heb ik een paar honderd zorgzame spinnen in de kamer; toch anders dan één. Eerst maar eens bepalen met welke soort ik te maken heb.

Inzoomen met de camera resulteert in vage plaatjes. Ik waag mijn leven op een wankel krukje, wat ook al niks oplevert. Het keukentrapje dan maar. De flits geeft een zee van te fel licht. Een lamp erop richten werkt beter. Maar als ik met de camera nader maakt de spin een gealarmeerde beweging. Spinnen hebben acht ogen en met sommige ervan zien ze ons beter dan wij hen.

Uiteindelijk balanceer ik op de trap met de camera omgekeerd tegen het plafond geduwd, bij wijze van statief, terwijl ik met mijn andere hand een zaklamp hanteer. Ik heb wat over voor het Natuurdagboek!

Vervolgens begint de zoektocht in spinnenboek en op internet en kom ik erachter dat het een venstersectorspin betreft, die vaak voor het raam een web weeft met een open taartpunt: de sector. De mijne weeft geen web maar zit bij haar nestje van zilverdraad. Zou het, nu ik thuis ben en de verwarming aan is, niet te warm en droog voor haar baby’s zijn? Zal ik haar met nest en al naar de schuur verhuizen?

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 11 december ’20)