Zonnetjes in de berm

Zonnetjes in de berm

Kamille. Foto Koos Dijksterhuis
Kamille. Foto Koos Dijksterhuis

Hoewel er in de betere tuinen nog bloemen staan, met stok- en andere rozen als talrijkste vertegenwoordigers, verliest de natuur zienderogen aan kleur. En het klimaat mag veranderen, november is nog altijd de maand waarin bomen hun herfstkleuren, bloemen hun fleur en grassen hun groen ruilen voor kaal, grauw en dor.

Maar er zijn altijd dappere doorzetters, die tussen het grauw de hoop hooghouden. Kamille bijvoorbeeld. Kamille is het zonnetje uit huis. Het is een plant van omgewoelde grond, en staat nog steeds te bloeien in weg- en spoorbermen.

Ooit, in mijn vegetarische periode, plukte en droogde ik kamille. Het moest op een koele, donkere, droge plek een hele tijd op z’n kop hangen. Daarna zette ik er kamillethee van. Kamillethee rook weeïg en was nauwelijks te zuipen, maar je moest wat overhebben voor je vegetarische imago. Daarbij stonden kamilledampen bekend om hun heilzame uitwerking op de slijmvliezen. De Nederlandse vertaling daarvan luidt dat je verstopte neus ervan openging. Dan moest je echter wel een uur met een handdoek over je kop boven de kokend hete prut hangen, een middel dat ik erger vond dan de kwaal.

Nu laat ik kamille lekker bloeien in de berm. Er zijn verschillende soorten kamille, die op elkaar lijken. Alle kamilles hebben gele bloemhoofdjes, meestal omzoomd met een krans van witte lintbloemen. Alleen de gele kamille heeft gele lintbloempjes. En bij de schijfkamille ontbreekt die witte kraag helemaal. De reukloze kamille mist de bedwelmde geur en de stinkende kamille heeft daar juist veel van. Maar die is zeldzaam. Dan is er nog een valse en een echte kamille. De laatste deed ik ooit in mijn thee en bloeit nu in de berm.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 20 nov. 2014)

DELEN
Reacties zijn gesloten.