Al drie keer vond ik een plantje met witte bloempjes, en drie keer zocht ik de plant op en drie keer determineerde ik hem als schildzaad. Eén keer determineren zou genoeg moeten zijn, maar als je de naam weer vergeet, heb je er niets aan. In mijn bloemenboek uit 1977 staat ie als zeeschildzaad, Lobularia maritima. Niet dat ik de plant ooit aan zee vond. Afgelopen zaterdag vond ik hem in volle bloei onderaan de spoordijk bij Wijhe. Volgens de plantenboeken en bloemenwebsites bloeit Lobularia maritima tot in september, dus dan was mijn exemplaar drie maanden te laat. Het klimaat mag dan veranderen, je kunt het ook overdrijven!

Of zou het een andere kruisbloemige zijn? Een veldkers, een raket? Toch maar even op waarneming.nl checken. Daar bevestigde Rien Ondersteyn de determinatie, met de nuancering dat de plant nu zilverschildzaad heet. Die naam was ik op internet al tegengekomen, terwijl ik nauwelijks informatie vond over zeeschildzaad, dus die naamsverandering vermoedde ik al. Misschien vonden vooraanstaande botanici, die de macht hebben plantennamen te veranderen, het voorvoegsel zee- maar onzinnig voor een landplant. Dat is het ook, maar dat er zilver inzagen snap ik evenmin. Ondersteyn ziet de donkere bloemhartjes als kenmerkend en vooral de witte kroonbladen, die eruitzien als zoenende lippen.

Dat is nou eens een kenmerk dat tot de verbeelding spreekt. Op foto’s op internet kun je inderdaad gelijkenis met een gretige mond zien. Zilverschildzaad is een bekende tuinplant onder de naam alyssum. Er is ook een roze variant. Oorspronkelijk komt de soort uit Mediterrane streken, maar hij is bij ons verwilderd. De donkere bloemhartjes zijn typerend voor de noordelijke variant. Bij de Middellandse Zee zijn ze citroengeel.

(Natuurdagboek Trouw maandag 15 dec. 2014)