Ik heb stokrozen gezaaid. Dat is niet de eerste maal. Tientallen malen heb ik stokrozen gezaaid die alle malen niet verschenen. Ik zaaide ze op te vochtige, te druk begroeide, te lommerrijke plekken. Pas toen er een stokroos opkwam tussen de stenen op mijn terras, op een zonnig en warm plekje, een stokroos opkwam, waar ik niet gezaaid maar blijkbaar gemorst had, besefte ik dat stokrozen maar weinig eisen en ook niet meer dan dat willen. In ogenschijnlijk karige omstandigheden winnen zij de wedstrijd met meer eisende soorten. Ze kunnen tegen warmte en (enige) droogte en hebben tussen de stenen het rijk alleen. Onder de stenen droogt de grond ook niet zo snel uit. En de stenen scheiden kalk af, wat een stokroos een opsteker vindt.

Sindsdien zaai ik stokroos alleen op zonnige, droge plekken tegen muren en bij stenen. In dit geval zaaide ik ze in de tuin die wij sinds kort van ons mogen noemen en waar we in de loop van 2024 gaan wonen. Onze voorgangers hadden al wat stokrozen en een ervan bloeit nog, met twee bloemen. Dat een nazomersoort blijft nabloeien, zolang het niet vriest, is niet heel bijzonder. Dat doen stokrozen ook, niet zo uitbundig als in de zomer, maar met een enkele bloem tussen de zaaddozen. Maar dat zo’n laatbloeier zelfs bij vorst, zoals we die afgelopen weekend beleefden, blijft bloeien, vind ik opmerkelijk.

Maagdenpalm doet dat ook, evenals madeliefje en sommige soorten rozen, waar stokrozen geen familie van zijn. Stokrozen zijn kaasjeskruiden. Ik kan wel een verklaring bedenken voor de late bloei van deze stokroos. Hij staat tegen de muur, die warmte vasthoudt. Hij staat bovendien aan de zuidkant en op een zonnige plek. Zelfs tijdens de koudste dag was het daar rond de middag aangenaam. Misschien bleef de verstokte stokroos daarom vorstvrij of op z’n minst vorstarm. Ach en zo koud was het nou ook weer niet. Er stonden niet eens ijsbloemen op ons enkelglas.

(Natuurdagboek Trouw, donderdag 7 december ’23)