Op Schiermonnikoog willen boeren een mestvergister voor de productie van biogas. Het vergisten van mest lijkt fantastisch: het mestoverschot wordt omgezet in iets waaraan behoefte is: gas. Er is voor vergisters subsidie binnen te halen. En het gas levert geld op. Drijfmest is een probleem in de moderne, industriële landbouw. De ammoniak-uitstoot ervan leidde tot de plicht drijfmest te injecteren in de bodem. Overal zie je de weiden en akkers als door een eiersnijder gekerfd. En dat heet dan een milieumaatregel. Dan kun je die mest beter vergisten.

Een groep eilanders denkt daar anders over. Er kleven bezwaren aan vergisters. Het zijn grote pillendozen met punthoed. Geen gezicht in het open landschap, en al helemaal niet op een waddeneiland. Het plan omvat twee silo’s van zestien meter doorsnee en één van 31 meter. Daarbij zijn er vast containers en opslagruimten nodig. Er wordt in dat ding namelijk niet alleen mest vergist, maar er moeten andere dingen doorgemixt worden: etensresten, mais, vetten en glycerine. Dat is een residu van biodiesel. Die toevoegingen moeten van de wal komen, om op het eiland te worden vergist. Hmm, dat klinkt als uilen naar Athene dragen. Het gaat er toch juist om het mestoverschot van de eilander veestapel te vergisten?

Ik snap dat de boeren aan zo’n vergister willen verdienen. Zij rekenen op een fikse bijdrage uit het Waddenfonds. Maar als het om natuur, landschap en milieu begonnen is, zou voorkomen van een mestoverschot dan niet beter zijn dan mest achteraf weg te werken? Op een waddeneiland dat grotendeels Nationaal Park is, zou een kleinschaliger landbouw heel goed passen. Daar zouden boeren voor betaald moeten worden uit het Waddenfonds.

(Natuurdagboek Trouw 19 april 2013)