Zweden is groot, vooral in noordelijke richting. Als wij na zeven uur rijden The Bridge oversteken, menen wij allevier al lekker op weg te zijn. Maar pas na nog een half etmaal door het bos bereiken we onze bestemming. We zullen nu wel heel noordelijk zijn, denken we, maar op de kaart blijken we pas op de helft te zitten tot de Zweedse noordgrens. Daarboven ligt nog het Noorse deel van Lapland.

In het midden van Zweden wordt, tussen meren en bossen, een buitenverblijf gerund door een stel dat Nederlands blijkt. Hij woont er al jaren en is verzweedst, zij woont er nog niet helemaal, deels woont ze in Nederland, tot aller verbazing bij ons om de hoek in Groningen.

Zij hebben een verbouwde boerderij met restaurant, bed+breakfast, appartementen en camping. In de rivier is pootje te baden en elke avond of ochtend kun je excursies boeken om dieren te kijken. Wildlife Sweden heet het bedrijf. Net iets voor ons.

Wij wandelen door de soms afwisselende, soms eentonige naaldbossen en ontmoeten waarachtig twee keer een eland en één keer een bever. Er worden hier ook wel beren gezien, veelvraten en wolven. Ja ja, die zien wij toch nooit. We spreken de uitbater van een klein museumpje, die in zijn tachtig levensjaren drie keer een beer heeft gezien. Beren, veelvraten en wolven zijn er weinig en in Zweden wordt veel gejaagd, wat dieren schuw maakt.

Toch boeken we de berenhut. Voor één nacht is die op een meer drijvende kijkhut van ons. Door een spleet houden we de oever in de gaten, waar de baas slachtafval heeft verstopt. Daar komen vaak roofdieren opaf, beren vooral…

Zien wij een beer? Lees morgen verder.

 

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 23 aug. 2016)