Dreigende wolken boven een weids landschap, dat beschouwen we vaak als typisch Hollands. Wel, wolkenluchten zijn buiten Holland zeker zo Hollands, tot in Friesland aan toe! Daar toog fotograaf Erik Hijweege een winter lang door het land om grillige wolken vast te leggen. Hij beperkte zich tot de grilligste aller wolkformaties: spreeuwenwolken.

Hijweege stelt die foto’s tentoon in het charmante Natuurmuseum te Leeuwarden, samen met de spreeuwenparafernalia uit het museale rariteitenkabinet. De tentoonstelling wordt aanstaande vrijdagmiddag geopend om 4 uur. Als lezer van mijn Natuurdagboek bent u welkom bij de opening, als u zichtenminste vandaag aanmeldt met een mailtje naar opening@natuurmuseumfryslan.nl

Ik houd daar namelijk een praatje met plaatjes over die wonderlijke spreeuwen. De fotograaf kende mijn boek De spreeuw en vroeg tevens of ik de tekst in zijn fotoboek Spreeuwendans (€29,95) wilde schrijven. Ik grijp iedere kans om over die vrolijkste vogels ter wereld te vertellen aan, en deed dat graag.

In deze tijd van het jaar inspecteren spreeuwen vaak hun beoogde nestholte: is het er nog droog, is ie nog vrij of loert er een specht op, moeten er strontresten opgeruimd worden, zijn er maden op te pikken of lijkt het risico op bloedzuigende vogelluizen groot te zijn? Als de bevindingen naar tevredenheid zijn, zitten de spreeuwen vaak te neuriën. Ze doen een buizerd of andere vogel na en trillen met hun vleugels alsof het broedtijd is. Spreeuwen hebben een zeker zo veelzijdig geluidsrepertoire als papegaaien, tot mensentaal aan toe. Vrijdag laat ik een filmpje zien van een pratende spreeuw. Weliswaar beheerst de spreeuw in kwestie alleen Engels, maar ik verzorg ter plekke graag de vertaling.

Hoewel spreeuwen in veertig jaar tijd met naar schatting tachtig procent achteruit gegaan zijn door verdwijnen van holen en vooral insecten (u weet wel waardoor), zijn ze niet uit hun humeur te krijgen. Zelfs als het herfstachtig waait en regent, kun je ze horen neuriën.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 20 september ’23)