Wat een weertje. Ik laat het werk alleen en wandel even door het Natuurmonumentje Kardinge bij Groningen. Overal bloeien speenkruid, paardebloem, kleine veldkers. Ik vind bloeiende ereprijs en paarse dovenetel. Gele dovenetel zit nog in de knop. Bosanemonen bloeien en het eerste fluitekruid is zijn tijd vooruit.

Maar het opvallendst zijn de witte bloempjes van de sleedoorn. De bosranden worden steeds mooier. De witte sleedoorns, rode kornoeljes en groene meidoorns maken er een tricolore van. Sleedoorns bloeien op de kale takken, en als de bloemen er zijn, voegen de bladeren zich erbij. Een meidoorn krijgt eerst frisgroen blad, waarna de bloemen het stokje overnemen. Meidoorns hebben net als sleedoorns scherpe doorns, witte bloemen en gele meeldraden. Maar het blad is anders gevormd. Sleedoorn is een prunus, meidoorn niet. Meidoorn krijgt kleine rode bessen, sleedoorn krijgt blauwpaarse pruimen. Die zijn zo bitter dat je mond er tot in je maag van samentrekt. Maar als er een stevige nachtvorst overheen gaat, vullen sleedoorns hun pruimen met antivries in de vorm van suikers. Dan smaken ze veel zoeter. Maar zover is het nog lang niet, dat gebeurt pas in de herfst.

Nu zetten de duizenden sleedoornbloemen hun bomen in een witte sluier. Prachtig. Vroege bijen, zweefvliegen en hommels zoemen eromheen. Zangvogels scharrelen door de takken. Het harde en stekelige sleedoornhout kan een veilige omgeving zijn voor het nest van een staartmees, een winterkoning of een merel. Tjiftjaffen broeden meestal wat lager bij de grond, maar weten de sleedoornkruin te waarderen als plek om te zingen. En om de vliegen op te eten die op de bloemen afgekomen zijn.

(Natuurdagboek 28 maart 2014)