Scholeksters verspreiden zich over het land. In de buurt waar ik woon verschijnen de zwart-witte schoonheden met hun oranjerode snavels altijd begin maart. Ineens klinkt hun opgewonden ‘tepiet!’ weer. Ze verzamelen zich op hun vaste stek langs een plas: de soos. Ze inspecteren grasveldjes en wegbermen op wormen. Wegbermen zijn gevaarlijk terrein maar ik zag een scholekster die via een zebrapad overstak (foto).

De eerste scholeksters gaan al op vrijersvoeten. Die kiezen positie op een plat grinddak. Mensen vernielen veel natuur met verharding, maar grinddaken lijken voldoende op schelpenstrandjes om scholeksters (en visdiefjes) tot broedplaats te dienen. Daar komen bovendien geen katten, honden, auto’s of mensen, behalve de enkele mens die het leven zo slecht verdraagt, dat ie zelfs op een loods de vogels wegjaagt. Elke lente hoor ik daar wel voorbeelden van. De mens is een wonder van vernuft, de mensheid een mislukking.

Nu de lente popelt om los te barsten, krijg ik ongetwijfeld weer meldingen van vogels die eindeloos tegen het raam pikken en fladderen. Het bekendst is het roodborstje dat tikt tegen het raam, tiktiktik, maar ook van merels, koolmezen, kwikstaarten, spechten en zwanen herinner ik mij meldingen. De mensen vinden het grappig en denken dat de vogel naar binnen wil. Maar dat wil de vogel niet. Soms is een koolmees bezig spinnenwebben leeg te plukken, maar meestal zijn tegen het raam tikkende vogels verwikkeld in een verbeten strijd met hun spiegelbeeld. Die strijd eindigt steevast in een remise, met risico op dood door uitputting van zowel de vogel als zijn spiegelbeeld. Lap uw raam niet zo grondig, is mijn advies, zet er een plank tegen of houd een gordijn dicht.

In de vissershaven van Lauwersoog zag ik eens een scholekster zijn spiegelbeeld aanvallen. Keer op keer. De vogel klampte zich fladderend vast aan de vensterbank en pikte tegen het raam.

(Natuurdagboek Trouw, maandag 18 maart ’24)