Toen ik laatst arriveerde bij ons huisje op Schiermonnikoog, stonden daar de eerste narcissen in bloei. Hoewel het op het eiland ’s winters vaak warmer en zonniger is dan aan de wal, bloeien narcissen en vele andere bloemen er juist later. Kennelijk geeft de intensiteit van het zonlicht de doorslag. Het eiland ligt noordelijk, en de zon staat er dus lager. Winterse warmte is er vooral te danken aan de invloed van de zee.

Enfin, er stonden al twee narcissen in bloei en twee andere waren in de knop gebroken. Die lagen te zieltogen op de grond. Waarschijnlijk waren ze al te lang uitgedroogd, maar ik probeerde ze toch tot leven te brengen in een vaasje.

In één van beide in de knop gebroken narcissen bleek onder in de knop een ovaal gaatje te zitten. Dat zag er zo gelijkmatig uit, dat ik meteen dacht aan een moedwillig aangebracht gaatje. Ik zou ook geen scherp attribuut weten waaraan de bloem zich had kunnen beschadigen.

Er zijn verschillende soortgroepen die onder in bloemen gaatjes maken, als short cut naar nectar. De bekendste soortgroep bestaat uit hommels. Hommels kunnen soms niet bij de nectar en tappen die dan wel eens via een zelf gebeten gat af.

Er zijn vast ook wel bijen, vliegen, wespen en kevers die een gaatje boren, of die een door een aardhommel geknaagde opening hergebruiken.

Bij het huisje scharrelden bovendien twee koolmezen rond. Die zouden de nectarkraker kunnen zijn geweest. Ik zat eens onder een bloeiende kers waaruit steeds een bloempje met een gaatje dwarrelde. De dader was een koolmees. Toch verdenk ik van de narcis een aardhommel. Ik zag er diverse vliegen en met hun korte tong zijn aardhommels notoire nectarrovers. Dat een aardhommel dat bij narcissen in de knop doet, was mij niet bekend. En zou dat gat dan geknaagd zijn voor- of nadat de bloem in de knop gebroken werd?

In hun vaasje fleurden de bloemen helemaal op, en het knaaggaatje groeide mee.

(Natuurdagboek Trouw, vrijdag 15 maart ’24)