Ik dacht even dat het een maarts viooltje was. Het was weliswaar al april, maar maartse viooltjes kunnen tot in mei bloeien. Maar hij geurde niet sterk. Maartse viooltjes geuren wel. Toen dacht ik aan een honds viooltje. Weliswaar een vroeg honds viooltje, maar veel bloemen bloeien vroeger dan de boeken voorschrijven. Boeken volgen klimaatverandering trager dan bloemen.

Thuis bladerde ik in plantengidsen en zocht ik op plantaardige websites. Ik kwam er niet uit. Ik houd het nu maar op ruig viooltje, want die is algemeen in de duinen waar ik hem vond, ruikt niet zo sterk en ziet er precies zo uit als op de foto. Ondanks zijn groeiplaats is het geen duinviooltje. Die is lichter van kleur.

Wie van de drie viooltjes het ook is, mooi is het plantje zeker. Wat vind ik zo’n klein maar fijn viooltje onnoemelijk veel mooier dan de violen waarin het tuincentrum grossiert. Ik snap wel dat die snel en goedkoop kleur geven aan een pas op gang gekomen nawintertuin, maar toch. Als ik een vroege aardhommel heur heil zie zoeken bij zo’n paarsgele kweekviool, krijg ik acuut medelijden. Dan denk ik: ach gos, die hommel denkt dat het een echte bloem is, zoals ik een vlinder wel eens bij een bloemetjesjurk heb zien hangen. Ik weet het niet zeker, maar krijg de indruk dat zo’n hommel er ook weer razendsnel op raakt uitgekeken. Alsof het instantbloemen zijn van plastic.

Voor mijn eigen vroege voorjaarstuin heb ik van een kweker van onbespoten planten eens een maarts viooltje gekocht. Ik heb het nooit teruggezien, de meeste planten die ik in mijn tuin zet gaan dood. De enige die niet kapot te krijgen is, is de kerstboom. Van levende kamerplanten en kerstbomen met kluit kan ik het niet over m’n hart krijgen ze dood te maken. Met het doodmaken van zevenblad heb ik geen moeite, gek eigenlijk. Ik zette die kerstboom dus in de tuin. Handig voor de volgende kerst. Maar ik had liever een maarts viooltje.

(Natuurdagboek Trouw maandag 24 april 2017)