Een boswandeling levert altijd wel wat op, al was het maar een frisse neus. Op een frisse, zonnige middag met weinig wind trek ik jas en schoenen aan. Hoewel het een paar dagen bijna winter leek, zette de nachtvorst niet door en werd het algauw weer herfst, met een vrij hoge temperatuur en miezerig snertweer. Sommige planten bloeien dus nog door, het gras blijft groeien en paddestoelen schrompelen niet allemaal weg.

Er zijn trouwens aardig wat geharde zwammen die een graadje nachtvorst best kunnen verdragen, en die je de hele winter kunt vinden. Daar zitten veel zwammen bij die op levend en vooral dood hout leven: berkenzwammen, tonderzwammen, houtzwammen, elfenbankjes.

Op een rottende berkenstam zie ik bijzonder mooie paddenstoelen staan. Ik heb zulke zwammen nog nooit gezien. Ze zijn oranjegeel en hebben een viltige hoed. Door hun welvingen zien ze er extra zacht uit. Ze staan op trechtervormige stelen en lijken op een kruising tussen oesterzwammen en cantharellen. Dan zullen ze vast goed smaken, maar hoewel ze in de koude lucht weinig geur verspreiden, ruiken ze niet bepaald lekker, integendeel, er hangt een vage rottingsgeur omheen. Of zou die uit het rottende hout komen?

Thuis zoek ik hem op en het is volgens diverse natuurwebsites een zeldzaamheid: de oranje oesterzwam, ook wel stinkoesterzwam of schijnoesterzwam genoemd, die niet aan de echte oesterzwam verwant is. De zo oogstrelende zwam zou stinken als een stinkdier, lees ik. In 2007 is de soort voor het eerst in Nederland gevonden en ook in de buurlanden is hij zeldzaam. In Noord-Amerika is de soort algemener, dus het zou goed kunnen dat er sporen zijn meegelift met reizende boswandelaars. Oranje oesterzwammen groeien op dood naald- zowel als loofhout en dat ligt er wel in de Nederlandse bossen. Zolang dat niet in biomassacentrales wordt opgestookt zou deze aanwinst zich wel eens snel kunnen verspreiden.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 3 december ’19)