Over sommige paddestoelen zou je alleen al schrijven vanwege hun poëtische naam. Paddenstoelenkenners gebruiken wetenschappelijke namen, omdat Nederlandse namen niet altijd eenduidig zijn. Jammer, want de creativiteit der naamgevers resulteerde in namen waar je als schrijver je hoed voor afneemt.

Als je nu door de bossen struint, heb je grote kans op oranjegele zwammen die uit dode, op de grond liggende takken groeien. Hun hoeden zijn een centimeter of vijf in doorsnee, met kleintjes van drie en stevigerds van acht. Ze staan op stelen die doorgaans niet hoger worden dan zeven en niet dikker dan één centimeter.

Aan de onderkant is hun hoed gevuld met vanuit het midden uitwaaierende lamellen, ook wel plaatjes genoemd. Die zijn eveneens geel, maar enigszins vlekkerig. Jonge exemplaren hebben een bolle, oudere een vlakke of gewelfde hoed. Een vlamhoed zelfs, want deze oogstrelende zwam hoort tot de familie met de zo welluidende naam: vlamhoeden.

Dit is overigens een dennenvlamhoed, hoewel hij behalve op dode dennentakken ook op sparren- en larikstakken wel groeit en zelfs op takken van eiken, beuken en berken. Kieskeurig is de soort beslist niet en hij komt dan ook in de meeste bossen wel voor. Vruchtbare grond mijdt deze vlamhoed wel, maar vanouds staan bossen op zandgrond die te armetierig was voor landbouw. Helaas raken tegenwoordig ook de armste zandgronden tot midden op de Veluwe vergeven van stikstof uit ammoniak uit de veehouderij, en daar kan deze soort zoals de meeste paddestoelen en planten niet tegen.

Er zijn weinig mensen die zomaar een paddestoel durven eten en als je niet weet met welke soort je te maken hebt, is dat wel zo verstandig. Paradoxaal genoeg is de smaak van paddestoelen soms een belangrijk kenmerk om de soort te bepalen. Je moet er dan even aan likken, zonder iets door te slikken. De dennenvlamhoed smaakt bitter, maar hij ruikt zoetig.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 23 oktober ’19)