Dat je met iedere stap krekels en sprinkhanen opschrikt, is in Nederland een zeldzaam verschijnsel geworden. Als in het buitenland landbouwgrond braak ligt om op adem te komen, raakt de kale grond vaak begroeid met dunne, lage vegetatie, waartussen sprinkhanen (en een rijtje andere dieren, zoals leeuweriken) te vinden zijn. In Nederland bestaan zulke veldjes vrijwel alleen als er subsidie voor wordt verstrekt, en in natuurgebieden.

In de Amsterdamse Waterleidingduinen is de zanderige bodem spaarzaam begroeid. Door de intensieve begrazing van vooral damherten krijgen planten nauwelijks kans. Bloemen, vlinders en bijen zijn er dan ook weinig, maar sprinkhanen des te meer. Als je niet op de drukste, gebaande wegen loopt, maar een klein paadje kiest, springen bij iedere stap sprinkhanen op.

Je ziet ze bijna niet zitten, die beestjes; met hun vlekkerig grijsbruine lijf gaan ze op in hun omgeving. Maar tijdens hun sprong vallen ze plotseling enorm op. Ze schieten niet een eindje weg, zoals veel sprinkhanen zouden doen, maar ze halen enkele meters die ze in een soort zweefvlucht overbruggen. Ze houden hun vleugels dan gespreid en die vleugels zijn hemelsblauw.

De beestjes heten dan ook blauwvleugelsprinkhanen. Die komen voor in de Hollandse duinen en op een paar zanderige heiden in Brabant en Limburg en op de Veluwe. Op Schiermonnikoog, waar best geschikt terrein voor ze is, heb ik ze nog nooit gezien. Waarschijnlijk vergt zo’n eiland toch een te verre zweefsprong.

Al die blauwe zwevers voor je voeten roepen een exotisch vakantiesfeertje op. Sprinkhanen staan bij mensen die weinig van natuur weten vooral bekend als plaaginsecten. Er zijn een stuk of drie grote soorten die van nature inderdaad enorme zwermen kunnen vormen, maar die doen dat lang niet elk jaar. En die komen niet in Nederland voor. In Nederland zijn sprinkhanen zoals gezegd juist niet talrijk meer.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 27 aug. 2019)