Er kruipt een insect over het raam. Het lijkt me een wesp. Zwart-geel gestreept, wespentaille, puntige kont. En het is ook een wesp, maar geen gewone wesp. Het is een sluipwesp.

Van sluipwespen zijn er duizenden. Noem een insect of er is wel een sluipwesp die erop parasiteert. Ook op sluipwespen wordt door andere sluipwespen geparasiteerd. Een drachtig vrouwtje legt eitjes op haar slachtoffer, vaak een larve of pop. De sluipwespenlarfjes leven vervolgens van de “gastheer”, een vriendelijk klinkende benaming van een pechvogel die tegen wil en dank wordt uitgehold en opgegeten.

Er zijn grote sluipwespen die op bijvoorbeeld keverlarven parasiteren en hun eitjes met een legboor diep in rot hout kunnen injecteren. Er zijn mini-sluipwespen die op bladluizen parasiteren. De sluipwesp op het raam is een middenmoter van ruim twee centimeter. Hij hoort bij de sluipwespfamilie Ichneumon, vermoedelijk is het Ichneumon xanthorius. Die parasiteert op rupsen van dag- en nachtvlinders. Zo’n wesp sluipt doorgaans door de planten op zoek naar rupsen, maar deze is door een klapraampje naar binnen gekomen.

Zoals dat gaat met binnendringende insecten, weet Xanthorius de weg naar buiten niet terug te vinden. Hij krabbelt omhoog langs het glas, laat zich fladderend vallen, rust even uit op de vensterbank en begint opnieuw aan de klim. Lang zal hij dit niet uithouden. Achter het vensterglas wordt het snikheet en het is er droog. Binnen de kortste keren zal de arme sluipwesp het opgeven, op z’n rug liggen, nog even trappelen en doodgaan.

Niks daarvan, de redding is nabij. De vlinders zullen mij wel verfoeien, maar ik open het raam en geleid Xanthorius met een stuk papier naar buiten.

(Natuurdagboek Trouw maandag 6 juni 2016)