Als ik overdag bezoek krijg, en de zon schijnt, troon ik het bezoek graag mee naar buiten. Een ommetje. Ik heb diverse ommetjes, van een half uur tot twee uur, ik ken alle routes al, maar er is altijd wat te zien, saai is het nooit. In het kleine natuurmonument Kardinge, ten oosten van Groningen, zijn in de zomer weidevogels en rietorchissen, in de winter eenden te zien. Slobeenden, tafeleenden, kuifeenden, krakeenden, wilde eenden en smienten, vooral smienten. Met tientallen drommen de smienten samen, te land en te water. Het bezoek is verrast over de verscheidenheid aan eenden. En over de mooie kleuren van smienten. De woerden hebben oranjebruine koppen met een roomgele bles. Hun ruggen en zijden zijn grijs, maar als ze hun vleugels strekken, blijken ze grotendeels wit te zijn. Ze strekken die vleugels niet vaak, want smienten zou je nachtvogels kunnen noemen. Overdag plukken en poetsen ze hun veren, dobberen of dutten ze wat. ’s Nachts grazen ze op het gras dat met kunstmest tot groeien wordt gemaand. Boeren die dat gras bemesten, willen niet dat smienten het eten. Maar smienten eten ’s nachts en lopen dan niet in het oog. Toch drong het tot de boeren door dat niet alleen ganzen, maar ook smienten hun gras eten. Staatssecretaris Bleker van intensieve landbouw gaf gretig de jacht vrij. De smientenstand zal er niet onder lijden. De Oost-Europese broedvogels overwinteren met honderdduizenden in Nederland, ik denk dat er al meer van zijn dan van wilde eenden. Zowat de helft van de Europese smienten overwintert in Nederland, want geen land mest zijn gras zo vet als Nederland. Onweerstaanbaar voor smienten, die de kogel wacht.
