Als ze genoeg voedsel krijgen, kunnen ze twee meter hoog worden. Op schrale bodem blijven ze klein. Maar bloeien doen ze even vurig roze. Als kaarsen wijzen hun bloemen in aren omhoog. Pardon: als kattenstaarten! Hoewel de meeste katten hun staart niet vaak omhoog steken.

Als je kattenstaart intypt op een zoekmachine op internet, beland je op allerlei tuiniersites waar vrouwen klagen dat kattenstaart een ergerlijk onkruid is, dat niet uit de tuin te krijgen is. Terwijl ik die planten juist uit de natuur haal om in de tuin te zetten. Eén exemplaar is genoeg, het worden er vanzelf meer. Niet dat ze woekeren, ze zijn gemakkelijk binnen de perken te houden. Kattenstaarten onkruid noemen is net zoiets als koolmezen ongedierte noemen.

Kattenstaart voelt graag nattigheid en is te vinden aan de waterkant, in de modder, op nat gras, in vochtige duinvalleien, ruige rietvelden, moerasbossen, veenmoerassen en op andere vochtige plaatsen die me even zijn ontschoten.

In juli staan ze vaak zij aan zij met harig wilgenroosje, terwijl in het water voor hen zwanenbloemen bloeien. Al dat roze tegen een groene achtergrond… Want het zijn meestal vruchtbare plaatsen, waar kattenstaart en harig wilgenroosje staan, vruchtbare plaatsen in de zomer –daar staat veel groen.

Er zijn kattenstaarten met bloemen op korte en kattenstaarten met bloemen op lange stelen. Bij de kortstelige kleven de bloemen strakker tegen de stengel . Dan zijn er nog verschillen in lengte van de stamper en de meeldraden, tussen verschillende kattenstaarten. Maar ze zijn allemaal even roze.

Nee, wie kattenstaart onkruid noemt, moet beter kijken. Maar wacht, ze verwarren kattenstaart met paardenstaart. Paardenstaart is ook mooi, maar inderdaad een blijverdje.