De naam Egyptische sprinkhaan maakt een insect impopulair. Hij doet denken aan oud-testamentische plagen. Egyptische sprinkhanen komen rond de Middellandse Zee voor, ook in Zuid-Europa. Als jongen zag ik ze in Zuid-Frankrijk. Wat een joekels!

In Nederland kwamen ook joekels voor: Europese treksprinkhanen. Toen Gerco Schaap me bijgaande foto stuurde dacht ik dus dat het een treksprinkhaan was. Toch even het boekje geraadpleegd en het blijkt een Egyptische sprinkhaan te zijn. Die heeft een ander zwart-wit-strepenpatroon op de poten, drie nekplooitjes in plaats van één en iets andere ogen.

De laatste jaren worden geen treksprinkanen en juist wel Egyptische sprinkhanen in Nederland aangetroffen. Treksprinkhanen zijn hier uitgestorven. De Egyptenaren zijn niet zozeer talrijker geworden, alswel mobieler. We kunnen in Nederland ook ‘s winters verse groenten kopen en die vliegen we in. Van Egypte kopen we veel sperziebonen en daarmee is Gerco’s sprinkhaan waarschijnlijk meegelift.

Toen ik eens uit West-Afrika naar Nederland vloog, werd het vliegtuig inclusief honderden passagiers gedesinfecteerd door stewardessen. Glimlachend heupwiegden zij door de gangpaden, onderwijl ritmisch een flitsspuit bedienend, waaruit insecticiden wolkten. Het leek me ongezond, maar schade aan landbouwgewassen of –dieren is waarschijnlijk een groter financieel risico dan schade aan passagiers. Of vrachtvliegtuigen met etenswaren ook bespoten worden, weet ik niet, maar de gewassen zelf wel.

De overigens zelden door Afrika zwermende sprinkhaanplagen krijgen steevast vliegtuigladingen insecticiden over zich heen. Met zoveel insecticiden gaat men de sprinkhanen te lijf, dat het middel erger wordt dan de kwaal. Er zijn enorme voorraden vergif uit de boekhouding verdwenen. Die liggen ergens in roestige vaten. En alle andere soorten sprinkhanen – voedsel voor mensen en dieren – gaan dood van het gif. Op Gerco’s sprinkhaan na dan.

(Natuurdagboek Trouw maandag 7 juli 2014)