De lans die ik laatst brak voor eksters, riep nogal wat reacties op. Sommige lezers kwamen uit de kast als de haters die ik in het lansbrekende stukje milder probeerde te stemmen. Dat lukte bij hen blijkbaar niet. De meeste reacties waren instemmend, menigeen geniet van vogels inclusief eksters en sommigen genieten zelfs meer van eksters dan van andere vogels.

Terwijl ik dit stukje typ, zie ik in de verte het eksternest dat ik de afgelopen twee maanden gebouwd zag worden. De beide eksters sleepten week na week, dag na dag, uur na uur, tak na tak aan. Wat een ijver, wat een arbeidsethos! Daar zouden zelfs wij calvinisten een voorbeeld aan kunnen nemen.

Er zit nu een takkenbos in de nog kale berk, een takkenbos van minstens een meter doorsnee. Het nest lijkt in grote lijnen klaar, de eksters zijn bezig met de voering. Ze hebben een ingang en uitgang tegenover elkaar, zodat ze elkaar niet in de weg vliegen bij het arriveren en vertrekken. Van hieruit gezien zit de ingang rechts en de uitgang links.

Het stormde afgelopen nacht. Vorige week woedde er zelfs een orkaan. De nog geen half jaar oude, degelijk uitziende schutting van de buren ging tegen de vlakte. Op straat vielen een paar dakpannen kapot. Het eksternest, zo hoog in de frontlijn van de windvlagen, doorstond de orkaan ongeschonden.

Ik hoop dat het de eksters lukt in hun boomhut te broeden. De wind hebben ze al getrotseerd en het nest zit zo hoog, dat katten er waarschijnlijk niet bij kunnen. Kraaien vormen het grootste gevaar. Kraaien pikken nogal eens een eksternest in. Het leven is oneerlijk, ook voor eksters. Maar het zal nog wel een maand duren voor ze eieren gaan leggen. Vervolgens moeten ze drie weken op de eieren zitten en dan nog vier weken de kuikens voeren. Dat zullen er een stuk of vijf zijn, al zijn er wel eens ekstergezinnen met tien jongen geteld.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 1 maart 2017)