In de namiddagzon kwam ik op het terras een afgetakelde aardhommel tegen. De onfortuinlijke koningin was op haar queeste naar een nestholte door haar reserves heengeraakt. Het speuren naar holten is een uitputtende bezigheid, waarvoor een hommel nectar moet opslobberen. Nectar is brandstof.

De hommel viel op haar zij. Er zat een clubje mijten rond één van haar zes oksels. Wegmieren snelden toe.

Ik duwde de hommel met een stokje op een blaadje en probeerde haar in de kelk van een narcis te zetten. Dat lukte niet, ze klampte zich vast aan het blaadje. Ik durfde haar niet met mijn vingers vast te pakken. Hommels zijn niet agressief, maar kunnen steken. En pijnlijk ook, herinner ik me uit mijn kindertijd.

Ik legde het blad met hommel op de grond, liep naar binnen en maakte een klodder honing vloeibaar met een druppel warm water. Buiten presenteerde ik deze calorierijke lekkernij op een theelepeltje. De hommel probeerde meteen op het lepeltje te klauteren. Ze dreigde daarbij onder de kleverige honing te raken, dus manoeuvreerde ik het lepeltje beter onder haar neus. Dat leek te werken. Ze bleef staan, al is staan een overstatement, met twee voorpootjes en haar snuit boven de honing.

Daar stond ze een uur later nog.

De volgende morgen was ze verdwenen.

Zou ze zijn opgegeten? Zou ze zijn weggestrompeld om verstopt onder een blad te sterven? Of zou ze verkwikt en opgewekt haar bijna-dood-ervaring met zoemende vleugels hebben afgeschud?

Er kropen mieren naar het lepeltje. Mieren lusten honing. Mieren, bijen en wespen vormen samen een insectenfamilie. Hommels horen daarbij, ze vallen onder de bijen. Bijvoederen met bijenhoning kan een uitgehongerde hommel redden. Dus wie weet.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 27 maart 2015)