Ze waren één van de eerste planten, die ik als kind herkende: herderstasjes. Zoals meer kruisbloemigen bloeien herderstasjes ook wel in de winter. Niet zo veel als in de zomer, maar er zijn er altijd een paar.

Al is maar een fractie van de herderstasjes getooid met de witte bloempjes, er zijn er zoveel van, dat er altijd wel een bloeiende in de buurt is. Zolang er niet met glyfosaat wordt gespoten, komen herderstasjes tussen de straattegels op, in borders en op grasvelden. De planten kunnen tegen bemesting, ploegen en spitten, tegen droogte en tegen nattigheid. Bovendien zijn ze uitstekend in staat het gewicht van mensen die op ze staan het hoofd te bieden. Overal kun je herderstasjes tegenkomen, nog meer op belopen grond dan op met rust gelaten grond.

Planten die je overal kunt tegenkomen, worden als onkruid beschouwd, behalve het raaigras waarmee de helft van ons land bedekt is. Wie herderstasjes als onkruid beschouwt, kan de plantjes uittrekken en heeft er geen last meer van. Ze zijn eenjarig en zullen zich weliswaar uitzaaien, maar keren niet vanuit een wortelstok jaar na jaar op dezelfde plek terug.

De zaadjes zitten in de hartvormige doosjes die op herderstasjes lijken. Tegenwoordig zijn er bijna geen herders meer en voor zover ze er nog zijn, is het uiterlijk van hun tasjes in de loop der tijd vast veranderd, al zou ik herders niet meteen onder de meest modegevoelige beroepsgroepen scharen. Maar dat kan een vooroordeel zijn. In het Engels, Frans en Duits heten de planten eveneens herderstasje of –beurs (shepherd’s purse). Er zijn echter ook streeknamen die een lepeltjesvorm zien in de tasjes. Zelf doen ze me aan hartjes denken. De vorm van die zaaddoosjes en de aansprekende naam herderstasjes zijn goede voorwaarden gebleken voor het mijn leven lang blijven herkennen van de soort. Tot dusverre althans.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 15 nov. 2017)