Onze beroemde paarse heidevelden bestaan uit vooral struikheide. Struikheide kan ook wit zijn, er zijn allerlei gekweekte varianten voor de heidetuin. Maar de wilde struikhei is paars.

Omdat hei alleen groeit waar de grond voedselarm is en blijft, valt het tussen het landbouw- en verkeersgeweld met een lucht vol kunstmeststoffen en uitlaatgassen niet mee de grond voedselarm te houden. En dan nemen andere planten de macht over. Grassen en bomen.

De hei wordt in stand gehouden met afplaggen en begrazen. In Groot-Brittannië branden ze ook wel stukken hei af. Bij ons niet. Alleen als onverlaten een peuk wegschieten tijdens een droge zomermaand, kan er ineens een heidebrand uitbreken. Dan is er paniek en rukken de brandweren uit. Voor heidekikkers, slangen, muizen en insecten breekt dan de hel los. Maar in Groot-Brittannië steken ze de hei gecontroleerd in de hens en het moet gezegd: de heidevelden daar huisvesten nog vogels die wij zo goed als kwijt zijn, zoals tapuiten, korhoenders en blauwe kiekendieven. En natuurlijk sneeuwhoenders. Schotse sneeuwhoenders, om precies te zijn. En voor die beesten is het allemaal bedoeld. Want sneeuwhoenders zijn geliefde vogels om dood te schieten. The famous grouse levert Britse landeigenaren miljoenen ponden per jaar op aan jachtrechten. En dus proberen ze de hei zo sneeuwhoenvriendelijk mogelijk te houden. Dat doen ze ook door stiekem roofvogels dood te schieten. Nochtans broeden er blauwe kiekendieven op de hei, wat wij de Britten niet nadoen.

Als de jacht op sneeuwhoenders verboden zou worden, maken Britse landeigenaren sparrenplantages van hun heidevelden, en gaan niet alleen de hoenders, maar ook de kiekendieven dood.

Misschien moeten we in Nederland ook eens een stukje hei afbranden.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 14 jan. 2015)