Doorgaans zijn grote bonte spechten de op één na grootste geluidsbronnen onder onze tuinvogels. De laatste weken hebben ze de meerkoeten van hun akoestische toppositie verdrongen. De spechtjes staan nu op 1!

Ze roffelden maandenlang, stopten daar toen even mee, terwijl ze wel veel hamerden en naar elkaar riepen. Ze lieten uiteraard onvermoeibaar hun korte maar krachtige ‘tjik!’ horen, en voegden daar schelle kreten aan toe, vooral als ze elkaar in de weg zaten, of elkaar achterna jaagden.

Sinds enige tijd roffelen ze weer fanatiek. Ze hadden eerst geen duidelijke voorkeur voor een roffelplek, ontdekten toen de paal van een straatlantaren, kwamen erachter dat een holle boomtak een nog luidere klankkast vormde en bovendien gemakkelijker aangrijpingspunten bood dan zo’n gladde lantarenpaal. Maar nu hebben ze de ultieme geluidsversterker gevonden: de plastic lampenkap van een ander model straatlamp.

Het lawaai doet me denken aan een machine die in een noodtempo reuzenkopspijkers door een staalplaat hamert. Het klinkt zo luid dat het lachwekkend wordt.

Spechten hakken om holen te maken en om keverlarven, mieren en andere etenswaar uit een boom te peuren. Maar roffelen doen ze om te verkondigen dat zij in dit territorium heersen en dat soortgenoten moeten opkrassen. Tenzij een mannetje roffelt om een begerenswaardig vrouwtje te paaien. Geroffel is te vergelijken met zangvogelzang en hoort bij het broedseizoen. Er zijn wel zangvogels die ook buiten het broedseizoen zingen, roodborstjes bijvoorbeeld, maar van grote bonte spechten is dat niet bekend.

Ik denk dat ze, nu de nieuwe generatie spechten is uitgevlogen, en er veel jonge spechten rondzwerven op zoek naar leefgebied, de oude rotten hun claim op hun territoria bevestigen. Na september verwacht ik dat het geroffel stopt, waarna het op zonnige dagen in december weer zal beginnen.

Nog anderhalve maand op 1!

(Natuurdagboek Trouw maandag 15 augustus ’22)