Aan de rand van een bosperceel met hoge dennenbomen staan verse vliegenzwammen, rood met witte stippen. Blijkbaar deerde de nachtvorst hen niet. Er staan nog veel meer paddestoelen. Op het door bladeren bedekte zandpad staan er twee die lijken op vliegenzwammen, met dat verschil dat ze niet rood, maar grijs met witte stippen zijn.

Grijs met witte stippen – dan blijven er slechts drie mogelijkheden over: grauwe amaniet, panteramaniet of parelamaniet. De panteramaniet lijkt het meest op een vliegenzwam. Hij is contrastrijker dan die andere twee: glanzend grijs en spierwit. Bovendien heeft ie net als de vliegenzwam zichtbare rand onderaan de steel, waar zijn vel is geknapt toen hij als een paddestoel uit de grond schoot. Tenslotte geeft de panteramaniet een misschien nog wel heviger trip dan de vliegenzwam, wat na consumptie de kans op het zien van wippende kabouters aanzienlijk vergroot. Bij iets te gulzige consumptie wordt het overigens een wellicht kleurrijke, maar wisse dood. De panteramaniet is nog giftiger dan de vliegenzwam.

Nou is ie ook zeldzamer dan die andere wee grijze zwammen met witte stippen. De parelamaniet is eetbaar en zoals dat op de foto te zien is, is uit dit exemplaar een fikse hap genomen. Ik denk meestal aan bosmuizen, en misschien was hier ook een bosmuis aan het knabbelen, en is er niet één grote hap, maar zijn er veel kleine hapjes genomen.

Aan de onderkant van de hoed in de hap is te zien dat het witte paddestoelenvlees een tikkeltje roze is. Daarmee verraadt de parelamaniet zijn ware aard. Het is een eetbare zwam, een veilige traktatie voor bosmuizen. De grauwe amaniet is witter, met een zweempje grijs over zijn steel.

Mocht u een parelamaniet willen eten en zeker zijn van uw determinatie, neem dan een jong exemplaar, zoals de rechter op de foto, met een bolle hoed. Neem kleine hapjes en stop met eten zodra u een kabouter ziet!

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 20 november ’18)