Je zou kunnen zeggen dat ze de koolwitjes aflossen. Koolwantsen zijn er het hele jaar maar vooral in herfst en lente, terwijl koolwitjes er van lente tot herfst zijn, met halverwege een tijdelijke dip. De witjes heten kool-, omdat ze eitjes afzetten op koolsoorten, die door hun rupsen worden gegeten. De rupsen van het groot koolwitje eten vooral de buitenste bladeren, die van het klein koolwitje boren zich naar de binnenste bladeren.

Koolwitjes hebben een voorkeur voor kolen op beschutte plaatsen; midden op een enorme monocultuur wagen ze zich minder gretig. Ook koolwantsen hebben een voorkeur voor waardplanten op beschutte plaatsen, langs bosranden bijvoorbeeld. Ze zijn trouwens minder dol op kool. Andere kruisbloemigen vinden ze zeker zo lekker; de kruisbloemigen zijn een grote plantenfamilie, maar mensen zagen de wantsen weleens op kool, en sloegen dan alarm, want wie aan kool komt, is de sjaak. Kool is voedsel voor mensen, en wie ervan mee-eet, krijgt een slechte naam die met ‘kool’ begint, als waarschuwing of misschien wel bezwering.

Koolwantsen zijn fraaie beestjes met hun glanzende lijf. Zwart is het, met een groene gloed en witte, soms rossige vlekjes. Ze zijn een halve tot driekwart centimeter lang en iets minder breed. Ze lijken op kevers, zoals veel wantsen op kevers lijken, maar wantsen zijn een aparte groep. Er zijn vegetarische en carnivore wantsen en de koolwants is het allebei; koolwantsen zijn omnivoren. Ze eten behalve kruisbloemigen ook weleens een insect. Daar boren ze dan hun snuit in en dan zuigen ze het leeg.

Hun prooilijst is niet bekend, die houden ze ook niet nauwgezet bij, maar stel dat ze rups van een koolwitje te grazen nemen, dan voorkomen ze dat die rups een koolplant soldaat maakt, en werpen ze zich onbewust op als koolbeschermer in plaats van -eter. Wee de tuinbouwer die de wantsen dan met insecticiden een kool stooft!

(Natuurdagboek Trouw maandag 19 november ’18)