Segrijnslakken zijn algemene huisjesslakken. ‘s Winters houden ze zich schuil, maar laatst vonden weekdierkenner Rykel de Bruyne en ik er een, toen we keken of er in de Kennemerduinen nog wijngaardslakken actief waren.

De wijngaardslakken, die daar veel voorkomen, waren reeds ondergronds gegaan, maar die ene segrijnslak zat er nog. Het was een levende slak, maar zijn huisje was beschadigd. Er zat een fors gat in, vlakbij de opening, en de slak had zich tot achter dat gat in zijn huisje teruggetrokken. Kennelijk paste hij daarin, de kapotte opening zat er als een soort portiek voor.

Ook zat er in zijn huisje een barst, die hij gerepareerd had. Tot op zekere hoogte kunnen slakken beschadigingen aan hun huis herstellen. Ik herinnerde me een artikel van paleontoloog Gerhard Cadée daarover, in het KNNV-blad, en zocht het op: Natura 2019/4. Cadée had in Zwitserland tachtig lege wijngaardslakkenhuizen verzameld, waarvan vele beschadigd waren. Van sommige, die door een dier waren opengebroken, was dat hun dood geworden. Bij één slakkenhuis was de top afgebroken en het huisje leeggegeten, terwijl de sluitklep nog voor de ingang zat. Bij sommige was vanaf de opening een stuk slakkenhuis open geknabbeld. Uit een andere publicatie van Cadée bleek dat tuinslakkenhuisjes vaak open geknaagd worden door bruine ratten, maar bosmuizen doen het ook vast weleens.

Hoe dan ook, slakkenhuizen overleven een aanval soms door de vijand met een lading taai slijm te ontmoedigen, en daarna repareren ze hun huis. Ook deukjes of barsten door een val zijn te repareren. De schelp wordt zelden fraai afgewerkt; als het gat maar dicht is. Van binnenuit wordt het gat met laagjes kalk bepleisterd.

Misschien is onze segrijnslak door een rat opengebeten, en heeft ie zich van schrik van een stronk laten vallen, waarbij hij die barst opliep. Misschien ook heeft er een ree op hem getrapt… Wie zal het zeggen?

(Natuurdagboek Trouw donderdag 4 maart ’21)