Het is koningsdag. Ik schreef bijna Koninginnedag, dat gaat vanzelf. Nog steeds ben ik niet aan een koning gewend. Over 27 april moet ik ook nog nadenken, 30 april onthield toch gemakkelijker. Ik heb per ongeluk een weinig koninklijk dier als held van het natuurverhaal gekozen. Geen kwartelkoning, bladkoning, winterkoning of zomerkoninkje. Geen koningspage of keizersmantel. Nou vind ik onze koning ook niet echt koninklijk. Meer één van de jongens uit de kroeg. Hij werd eerst ook prins Bier genoemd en zat als koning geanimeerd te pimpelen met Poetin. In de olie.

Met poetsvrouwe Diet Groothuis beklom ik de grasdijk langs de Dollard in Oost-Groningen. Naast de trap bewoog iets in het gras. Het was een gepantserd achterlijf van een dier dat zich in- of uitgroef. Het kromde zich een beetje, het strekte zich weer, waarbij de schildplaten over elkaar heen schoven, als was het een ridderharnas. Het lijf was ruim een centimeter dik en er zaten blauwe pootjes onder.

Het beest kwam me vaag bekend voor: de naam oliekever borrelde op. Ik suggereerde het dier tussen duim en wijsvinger te pakken en het de grond uit te sjorren, maar Diet noch ik had veel zin de daad bij het woord te voegen. Maar goed ook, want thuis las ik dat oliekevers bij gevaar een irriterende olie uitscheidden.

De oliekever kroop waarschijnlijk uit het door haar gekraakte nest van een solitaire bij. Daar is het vorig jaar als larfje heen gelift, door een bloem te beklimmen en zich met grijpteentjes vast te klampen aan een nectardrinkende bij. In het bijennest groeide en vervelde de larve, levend van bijeneitjes en –larven. Daarna bleef de volgroeide kever de hele winter ondergronds, om onder onze ogen het daglicht tegemoet te treden.

Gezien het formaat van drie à vier centimeter was het een vrouwtje. Als ze een man vindt, zal ze paren en duizenden eitjes leggen. Slechts een enkel larfje zal een solitaire bij tegenkomen. Nu de bijen verdwijnen, worden ook de oliekevers zeldzaam.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 27 april 2017)