De balts van futen is een fraai gezicht. Sommige futen zijn al aan de leg, andere hebben zich nog maar net van hun grijswitte winterpak verkleed in hun kleurrijke zomerkostuum. Dat laatste leent zich beter voor verleidingskunsten.

Futen, mannetjes zowel als vrouwtjes, dossen zich ’s zomers buitenissiger uit dan ’s winters. Vooral hun kuiven zijn fraai. Ze hebben er twee die als vlaggetjes aan hun kruinen wapperen. Bovendien beschikken futen over twee verentooien aan de zijkanten van hun kop, achter hun ogen of wat lager. Bakkebaarden vind ik te harig klinken. Je zou ze wangwaaiers kunnen noemen.

Futen baltsen door synchroon of in spiegelbeeld te zwemmen. De geliefden vormen soms met hun halzen een hart. Dat laatste zie je alleen van een afstandje, dus zelf hebben die futen daar vast geen erg in. Het is ook onwaarschijnlijk dat futen het hart als symbool van liefde beschouwen, laat staan dat ze dat orgaan de door mensen bedachte vorm toedichten. Maar het is wel een prachtige samenloop van omstandigheden dat minnekozende futen gezamenlijk een hart vormen.

Futen zijn gewend aan mensen, waardoor ze hun vroegere achteruitgang compenseerden met gebiedsuitbreiding in bebouwde kommen. Ze laten zich geen broodkruimels voeren, maar slaan ook niet meer op de vlucht voor mensen die eenden voeren. Integendeel; toen mijn kinderen nog de eendenvoerleeftijd hadden, kwam daar vaak een fuut op af. Die fuut dook dan onder, om met een visje boven te komen. Die visjes verdrongen zich om de kabouterkruimels die de eenden morsten en die naar de bodem dwarrelden.

Die fuut was steeds dezelfde; die had het slim bekeken. Dat duiken geschiedde recht naar beneden, waarbij de poten een vinnige klap op het water gaven. Futenvoeten staan ver naar achteren en hebben drie dikke, gelobde tenen. Ze kunnen er niet op lopen maar des beter mee zwemmen. Op vrijersvoeten gaan ze dan ook uitsluitend te water.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 23 maart ’23)