Geelpootmeeuwen vliegen over de Donau langs de havenstad Tulcea. Vanuit die stad verken ik met vijftien Trouwlezers de Donaudelta en omgeving. De Donau stroomt snel. Hij is breed en bruin. Er drijven boomstronken mee en flessen. Langs de oever liggen aangespoelde flessen. Er ligt ook ander afval, maar petflessen liggen er het meest.

De schokkende hoeveelheid flessen is niet van hier, vertelt een jongeman die op de kade rondhangt en in het Engels zijn diensten als gids aanbiedt. De Donau spoelt de flessen mee uit Servië, weet hij. Die Serviërs spelen ook een vuil spel met stuwdammen, waardoor hier nu eens watertekorten, dan weer -overschotten zijn.

Tjiep! Een bosruiter landt op een boomstronk bij het water en hipt via een plastic fles naar een zandbult. Daarvandaan vliegt hij weg, zijn witte bips tonend. Bosruiters zijn steltlopers uit de ruiter-familie, net als kemphanen en tureluurs. Bosruiters broeden niet in Nederland, maar trekken wel door ons land. In Roemenië broeden ze wel, maar komen ook daar veel meer voor tijdens de trek.

In een stadsparkje hoor ik een groenling, en zie ik koolmezen en huismussen. Ik had exotischer vogels verwacht. Dan hoor ik het geriedel van een Europese kanarie, een gele neef van de groenling.

Je raakt in Tulcea gemakkelijk aan de praat met lieden die van toerisme leven. Een man vraagt waar ik vandaan kom en waar ik naartoe ga. Hij verhuurt kamers in zijn huis in de delta, twintig kilometer varen buiten Tulcea. Hij heet Pavel en vertelt dat hij in de natuur ging wonen, omdat hij genoeg had van de vervuiling in Boekarest. Maar ook midden in de delta blijkt de wereld te worden vervuild door vooral die flessen. Hij heeft een andere kijk op hun herkomst dan de aspirant-gids. Pavel meent dat de vuilverwerkende bedrijven het afval simpelweg in de rivier dumpen.

We zouden met onze reisgroep flessen kunnen verzamelen, maar waar laten we ze dan? Ik kijk de meeuwen na, die zich van geen vervuiling bewust zijn.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 24 april ’18)