Nog nooit heb ik een bever gezien. Vogelaars zouden van een schaamsoort spreken, maar een bever is geen vogel. In de vroege ochtend wijst Alex van Putten van Natuurpark Lelystad me een plek aan de overkant van een plas water. Daar moet een beverburcht zijn.

Het is licht geworden, voor zover het op deze regenachtige novembermorgen licht wordt. We zijn alert op v-vormige rimpelingen in het water maar telkens blijken het de zwemsporen te zijn van eenden.

‘Daar’, fluistert Alex, en waarachtig, een eind verderop glijdt een harige snoet door het water. De bever duikt onder, even golft zijn rug voorbij, als een dolfijn, dan is hij verdwenen. Ik blijf door de verrekijker turen.

‘Ze blijven wel tien minuten onder’, boort Alex mijn hoop de grond in. Hij loopt langs de oever in de richting van de onderduiker. Ik blijf staan met zicht op de overkant. Ik speur door de kijker en zie steeds iets bewegen, maar dat is dan een tak met blaadjes boven, een merel buiten of een meerkoet op het water. Tot ineens, ja, een bever ín het water! Hij zwemt een paar meter naar links, een paar meter naar rechts en blijft op de plaats drijven. Wat een koddige kop, net een grote watercavia.

Kosten noch moeite zijn gespaard om de uitgeroeide bevers terug te krijgen in Nederland en nu al worden ze weer bestreden. De provincie Limburg heeft de primeur. Als bevers schade aan dijken of gewassen toebrengen en ze zich niet laten verjagen, mogen ze worden doodgeschoten. Met geluiddemper, zodat de wandelaar niet schrikt. Voor vijfhonderd bevers heeft Limburg plaats, er zouden er nu 625 zijn. Hier in het Natuurpark is het aantal bevers niet eens precies bekend.

De dobberende bever komt thuis na een nacht op stap. Hij duikt met een boog onder water naar de ingang van zijn burcht. Eindelijk een bever gezien!

(Natuurdagboek Trouw donderdag 30 nov. 2017)