Van de warmwaterlelie was maar één groeiplaats bekend, in een warme bron in Tanzania. De plek was ontdekt in 1987; er groeiden vijftig exemplaren. Het was een kleine lelie en de soort liep met één groeiplaats enorm risico uit te sterven. Toen Carlos Magdalena hoorde dat de botanische tuin van Bonn een warmwaterlelie had, vroeg hij er zaden van. Die kreeg hij, de lelie vormde er namelijk genoeg. De zaden ontkiemden ook wel, maar de kiemplantjes gingen altijd dood, dus Bonn had de plant opgegeven. Magdalena begon meteen de plant te redden – een kolfje naar zijn hand, groenere vingers dan de zijne vind je nergens. Aan David Attenborough dankt hij zijn bijnaam de plantenmessias.

Magdalena komt uit Spanje en werkt bij de botanische Kew gardens in Londen. Van daaruit redt hij uitstervende planten. Hij vogelt vermeerderingstrucs en groeivoorwaarden uit, brengt planten terug naar hun leefgebied en licht de plaatselijke bevolking in over het belang ervan. Over zijn avonturen schreef hij het inspirerende boek Heer der Planten (Atlas Contact, 24,99), een heel leuk boek.

Magdalena vermoedt dat hij in een vorig leven een kikker was, zo gek is hij op waterlelies. Hij ging aan de slag met de leliezaden en probeerde van alles uit. De kiemplantjes gingen niettemin dood. Toen hij bijna door de zaden heen was, vond hij de clou!

Hij had de warmwaterlelie net van de ondergang gered, of de plant in Bonn werd door een rat opgegeten, terwijl de enige wilde planten met bron en al moesten wijken voor een kanaal. Zodra bekend werd dat Kew de planten wist te kweken, boden waterlelieverzamelaars er kapitalen voor en werd er zelfs een exemplaar gestolen. Dat leverde wereldwijde publiciteit op voor bedreigde planten.

In Magdalena’s boek staan de meest hilarische zowel als meest schokkende belevenissen, sterke verhalen waarmee je de sfeer van het saaiste feestje zou kunnen redden. Wat een fijn boek, wat een geweldige man.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 1 dec. 2017)