Een bever in het wild heb ik nog nooit gezien. Ik heb langs de Maas en de IJssel in bevergebied gewandeld, ik heb avonden roerloos tussen de aangevreten wilgen gewacht bij de Drentse A op een plek waar soms een bever werd gezien. Ik heb in de schemer rondgeslopen door beverbossen in Flevoland en geroeid in de Biesbosch. Ik heb in bevergebieden gekampeerd in Polen en nachten doorwaakt in Zweden. Ik zag en hoorde van alles, van veelvraten tot steekmuggen, maar bevers ho maar.

Op één rimpeling in het water na, vlakbij een burcht in Zweden. Mijn kinderen zagen een bever zwemmen. Ze wezen, maar ik was net te laat.

Daarom stap ik om zeven uur ’s morgens in het aardedonker achter terreinbeheerder Alex van Putten aan door het Natuurpark Lelystad, waar ooit bevers zijn uitgezet. Van hieruit hebben ze zich over de provincie verspreid. Maar ze wonen ook nog in het park, dat een betere leefomgeving biedt dan de steriele landbouwgronden eromheen. Hoeveel er zijn is onbekend, maar er zijn zeker vijf burchten. De dieren kunnen weg als ze willen, maar kennelijk bevalt het hen hier.

Het waait, het regent. Een bever zal het als waterdier wel niks uitmaken dat het regent, dunkt me, maar Alex zegt dat ze met regen niet zo gauw op de kant rondscharrelen. Hij wijst me een plek waar ze bijna iedere morgen te vinden zijn, waar veel geknaagd en door de modder gegleden is en waar die knaagdieren een pad door het riet plat gehobbeld hebben. Maar nu is er geen bever te zien.

We huiveren, we drinken koffie en proberen de grauwe dageraad te doorzien. Een ree kruist ons pad. Een grote zilverreiger licht op tussen de blauwe reigers. Een wilde zwaan licht op in de schemer. Ganzen gakken, smienten fluiten, een waterral gilt. Maar bevers? Nee. Tot… U leest het morgen!

(Natuurdagboek Trouw woensdag 29 nov. 2017)