Met collega-natuurschrijver Kester Freriks loop ik een ronde door de Pan van Pernijs, ook Panbos genoemd, een bossig duinterrein bij Katwijk. Ik ben er nog nooit geweest en het lijkt me een drukbezocht gebiedje, waar mensen hardlopen en de hond uitlaten. Er ligt een hertenkamp, terwijl de duinen toch niet lijden onder gebrek aan herten. Vandaag is het rustig. Het is een druilerige maandag en op druilerige maandagen zijn zelfs de drukste gebieden rustig.

We wandelen langs een vijver en vragen ons af hoe die vijver heet. Later zien we op een plattegrond dat ie ‘vijver’ heet. Van een afstandje zagen we al een groep van negen zwarte kraaien zitten, in een boom boven de vijver. Ze vielen op, want kraaien zijn niet van die groepsdieren. Ook eksters krasten er rond en op het water dobberden veel wilde eenden en een tafeleend.

Weldra zien wij wat vermoedelijk tot de kraaienvergadering heeft geleid: een deel van het water ligt vol brood. Van bruine boterhammen tot witte bolletjes liggen er voor het opvissen. Toevallig hadden we het net gehad over brood voeren aan eenden. Er gaan nogal wat indianenverhalen rond die aan dat onschuldige vermaak een eind willen maken. Tien jaar geleden, ik was net begonnen met het Natuurdagboek, daagde een woedende lezeres Trouw voor de Raad van de Journalistiek, omdat ik het had gewaagd te schrijven dat ik met mijn kinderen de eenden voerde. Onze broodkorstjes waren altijd meteen op en de kruimels werden verslonden door voorntjes, waarop dan weer futen afkwamen. Maar volgens lezeres voerden wij ratten en ontwrichtten wij het gezinsleven van de eenden.

Nog hoofdschuddend over de lezeres stuiten wij op het brood. Alsof iemand er vijf broden heeft gestort. Veel te veel; de eenden, eksters en kraaien talen er niet meer naar. Alleen een koolmees pikt een kruimel mee terwijl hij even op een drijvende boterham plaatsneemt. Zoveel brood kan inderdaad ongewenste kostgangers aantrekken, en vooral het water vervuilen. Geniet, maar voer eenden met mate.

(Natuurdagboek Trouw maandag 26 feb. 2018)