Wat vindt u de leukste of mooiste insecten? Ik gok vlinders. Dat geldt voor mij ook. Dagvlinders vooral. Van de nachtvlinders spreken de pijlstaarten het meest tot mijn verbeelding, en ook daarin zal ik niet uniek zijn.

De bekendste pijlstaart is de kolibrievlinder. Maar er zijn veel meer soorten, met fraaie kleuren en buitenissige vormen. Ze zijn genoemd naar het puntige uitsteeksel op het achterwerk van hun rupsen en vaak naar de waardplant waarop ze hun eitjes afzetten en die door hun rupsen gegeten wordt: walstropijlstaart, ligusterpijlstaart, teunisbloempijlstaart, lindepijlstaart. De laatste trof ik aan op straat.

Het was na een wolkbreuk. De vlinder lag met haar of zijn vier centimeter lange vleugels verregend op het kletsnatte asfalt van een doodlopende straat waar gelukkig weinig verkeer is. Ik tilde haar of hem op en liep ermee naar huis. Op de site van de Vlinderstichting lees ik dat het mannetje doorgaans een groene indruk maakt, en het vrouwtje vaak een oranjeroze. Tja, deze heeft beide kleuren maar ik denk wat meer oranje. Zij (hij?) bleef rustig zitten. Thuis stapte ze na enig aandringen over op een vers blad aan onze lindeboom. Uren later zat de vlinder daar nog precies zo. Het had niet meer geregend dus het dier zou toch weleens opgedroogd zijn. Als nachtvlinder zou ze in de schemer vast het luchtruim kiezen, beducht op late zwaluwen en vroege vleermuizen. Maar toen het schemerde vergat ik te kijken. De volgende morgen zat er geen vlinder meer.

Lindepijlstaartrupsen kruipen in de nazomer de grond in, waar ze zich verpoppen. De vlinders zijn in mei en juni niet zeldzaam, maar ik zie ze bijna nooit. Ze leven ’s nachts en vallen tegen boomstammen, takken of gebladerte niet op. Pas als ze op een buitenlamp afkomen, zijn ze zichtbaar, maar dan vallen hun kleuren vaak niet zo op. Zo goed als deze verregende vlinder op de hand heb ik ze nog nooit gezien.

(Natuurdagboek Trouw, woensdag 29 mei ’24)