Vandaag stemmen we op Europees niveau onze leefomgeving weg. Europa zorgde voor enige weerstand tegen het Nederlandse milieubeleid, dat vooral de grootschalige chemische landbouw decennialang grotendeels ontzag en zelfs bleef subsidiëren. Het beleid leidde tot het ene lapmiddel na het andere, met mazen in de wet die door nieuwe regels gedicht werden (dichtregels). Er is door de politiek in overleg met de agro-industrie een bureaucratisch doolhof aangelegd, dat averechts werkt: de productie blijft stijgen, ten koste van natuur, milieu en landschap. Ten koste dus van onze leefomgeving.

Mensen laten zich graag verleiden door eenduidige boodschappen, geformuleerd in oneliners, vooral als die tegen een gemeenschappelijke vijand zijn gericht. Een concrete vijand, geen lastige als klimaatverandering, stikstof of landbouwvergif. Maar vijandelijkheden tegen een zichtbare bevolkingsgroep zijn voor velen onweerstaanbaar. Wie dat als geen ander inzag, was Hitler.

Van kamervoorzitter Marco Bosma (PVV) mag je extreemrechts niet extreemrechts noemen. Kennelijk willen extreemrechtse lieden niet weten hoe extreem hun uitlatingen zijn, zoals ze ook voor de wegkwijnende leefomgeving hun ogen sluiten. Media als NOS en Trouw gehoorzamen door extreemrechts ‘radicaal rechts’ te noemen. Ik vind het raar dat een liefdevolle omgang met onze leefomgeving, zonder wie ook de extreemste extremist niet kan leven, als links gemoraliseer van Gutmensche wordt weggehoond. ‘Goed mens’ is voor extreemrechts een scheldwoord.

Na iedere verkiezing, de laatste twee het meest, ben ik onthutst dat ’s lands bevolking nóg minder om de leefomgeving blijkt te geven. Vandaag stemmen we op Europees niveau de leefomgeving weg. We houden van zingende vogels, we halen ze zelfs in huis, zoals we ook bloemen en planten in huis halen, maar buiten de deur vernielen we hun en onze leefomgeving. Terwijl we niet zonder kunnen.