April is de feestmaand voor wie het terugzien van oude bekenden feestelijk vindt. Al ken ik de individuen niet persoonlijk, de vogelsoorten die zich aandienen na terugkeer uit het verre zuiden, zijn een feest van herkenning.

Zondagochtend 10 april – het is koud, het waait hard en hoewel de zon fel door de schoon gespoelde dampkring flonkert, drijven er donkergrijze wolken over waaruit regen striemt. Slecht weer voor vogels kijken, maar hé, het is april. Daarbij scheelt slecht weer in de mensenmassa die op de been komt. Een ommetje dus maar.

De tjiftjaffen tjiftjaffen onophoudelijk, maar fitissen houden zich gedeisd. Wel schallen zwartkopjes hun heldere lied vanuit bosjes en bomen. Boerenzwaluwen scheren over de plas, zes tegelijk. Rietgorzen, getooid met nieuwe zwarte mutsen, zingen vanuit rietstengels hun rockende refrein. Rietzangers hoor ik nog niet, laat staan karekieten. Maar als de wind even dimt en de zon doorbreekt, fladdert er een blauwborst over me heen. En even later nog een. Die fraaie vogels hebben de lente in hun kopjes en dan moeten ze denk ik wel zingen en baltsfladderen, de drang is niet te houden.

Teruglopend valt me, bijna thuis, tussen de mezen, tjiftjaffen, zwartkoppen, roodborsten en winterkoningen een afwijkende melodie op: ‘tjie-tuttuttutjup’. Er is er maar een die dat zingt, en dat is een van mijn lievelingsvogels, die ik elk jaar in april terugzie: gekraagde roodstaart. Dat vind ik een van onze mooiste vogels, met zijn oranjerode borst en staart, zwarte hals, grijze kruin en witte voorhoofd. En dan die roodborstachtige kraaloogjes, terwijl ie zijn karakteristieke deuntje fluit. Hij zal wel blij zijn dat de zesduizend kilometer vanuit de West-Afrikaanse savanne er weer opzit. Nu even een vrouw versieren, broeden, en weer naar Afrika.

Het is de eerste gekraagde roodstaart die ik in mijn woonbuurt tegenkom. Dat maakt het nog feestelijker.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 13 april ’22)