Hoewel Pasen zijn status van vruchtbaarheidsfeest (hazen, eieren) eer aandeed met een losbarstende lente, bleven de pinksterbloemen in mijn tuin voor de zekerheid nog in de knop. Meestal bloeien pinksterbloemen allang met Pasen en zijn ze voor Pinksteren al uitgebloeid. Niet dat Pasen dit jaar zo vroeg viel, maar kennelijk vonden de pinksterbloemen het te koud.

De hele winter zag ik hun kleine ronde blaadjes in het gras. In april daar zijn daar zoals elk jaar stengels uit omhoog geschoten, die zich vertakken tot meerdere steeltjes met een knop. Sommige knoppen schijnen al paars door. Ze zien eruit of ze elk moment open kunnen barsten. Maar zo blijven ze er rustig een week lang uitzien.

Zolang ze zich gedeisd houden, zie ik geen oranjetipjes in de tuin. Hoewel – het look-zonder-look is wel tot bloei gekomen, zij het nog maar net. Pinksterbloem en look-zonder-look zijn de belangrijkste waardplanten van oranjetipjes: die zo fraaie witte vlinders met gemarmerde vleugels die in de oranje verf gedipt zijn. Van de mannetjes althans.

Als de pinksterbloemen bloeien, komen er gegarandeerd oranjetipjes op af. Die wachtten de hele winter al als pop in de aan mijn tuin grenzende bosjes en hebben er vast veel zin in. Tenminste, zouden oranjetipjes zin in iets kunnen ervaren? Zouden ze zich ooit afvragen wat de zin van hun leven is? Ik denk het niet, daarvoor lijkt me hun leven te kort. Na een paar weken is het gebeurd.

Wie ik ook elk jaar op de pinksterbloemen aantref, zijn pinksterbloemlangsprietmotten: kleine zwarte vlindertjes met lange antennes. Schitterende beestjes, maar je ziet ze zo over het hoofd.

Look-zonder-look ruikt naar uien, maar is geen familie van de loken. Dat zou de wonderlijke naam verklaren. Pinksterbloem is een nog wonderlijker naam voor een plant die niet met Pinksteren bloeit. Paasbloem zou een betere naam zijn. Al bloeit ie dit jaar dan net te laat.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 19 april ’22)