Afgelopen week maakte ik dagelijks een wandeling van anderhalf uur door natuurmonument Kardinge. Vier keer vond ik een dode spitsmuis, één keer een dode bosmuis. Alle lijkjes waren vers. Ik had ze ter conservering kunnen inspuiten met formaldehyde. Daarvan heb ik nog een halve liter staan. Als jongen spoot ik er dode zangvogels mee in. Na veertig jaar is de formaldehyde vast nog goed, want spul dat dode beesten houdbaar maakt, moet zelf nog houdbaarder zijn. Maar wat moet ik met opgezette muizen?

Als ik de beestjes al had meegenomen, had ik ze willen laten onderzoeken. De brede, lange sloot langs het weiland in Kardinge was namelijk ineens troebel en bedekt met een dubieus laagje. In de landbouw zijn honderden soorten vergif in gebruik en je weet nooit of iemand eens een restje in de sloot dumpt. Of dat er iets van het land sijpelt.

Vanwege dat vervuilde water veronderstelde ik even dat het waterspitsmuizen zouden zijn, maar het zijn alle vier bosspitsmuizen. Die lijken op waterspitsmuizen, maar hebben een nog spitsere snuit, een kortere staart en donkerder snorharen. Waterspitsmuizen zijn vaak wat groter, wat zwart-witter tussen rug en buik, en breder en stomper qua snuit. Ze lijken en beetje op kleine mollen. Spitsmuizen zijn ook meer verwant aan mollen dan aan muizen. Ze heten niettemin muizen, omdat ze op muizen lijken. Bosspitsmuizen zijn veel algemener dan waterspitsmuizen en leven te land, waar ik de lijkjes vond. Mede gezien de dode bosmuis zou de doodsoorzaak eerder in het bos liggen. Bosmuizen zijn wel echte muizen, ‘ware’ muizen in biologentaal.

Maar al vind ik zelden vier dode bosspitsmuizen en een bosmuis binnen vijf dagen in hetzelfde gebied; er hoeft geen complot achter te zitten, het kan best toeval zijn. Spits- en andere muizen leven kort. Ook dode (spits)muizen is geen lang leven beschoren. Na een paar uur zijn ze wel opgeruimd.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 3 september ’21)