Tijdens een vlinderinventarisatie in het gebied Vlinderdas bij Ede zag Klaas Hitman hoe een kleine kever in een wilg landde. “Hij liep behendig, ondersteboven hangend, over de bloemetjes”, mailt Hitman me. “Wat een grip! Soms leek hij met zijn poten in de knoop te komen, maar nee, het ging steeds goed.” Hitman dacht dat de kever een elzenhaantje was dat per abuis in een wilg belandde, maar ook als het een wilgenhaantje was dat nergens liever belandt dan in een wilg, is de grip van keverpoten indrukwekkend. Er zitten weerhaakjes aan. Ik had eens een grote kever op mijn vinger en die wilde ik eraf zwaaien, maar dat lukte niet. Lostrekken was ook geen optie; de poten zouden wellicht achtergebleven zijn.

Maar het sterke verhaal moet nog beginnen: Er verscheen een zandbij, die bovenop het elzenhaantje dook. “Ze pakte het haantje resoluut vast en begon heftig te vliegen”, vertelt Hitman. “Het leek wel of ze het haantje van de tak wilde liften en weggooien. Het haantje echter bleef staan, ik zei al: wat een grip. Het bijtje deed dit vele keren, steeds zonder resultaat. Wilde ze geen indringers in haar voedselterritorium? Maar ik zag geen agressie tegen andere bijtjes.”

De bij op de foto lijkt me een grijze zandbij. Ik raadpleeg bijenkenner Huib Koel die er nog een expert bijhaalt en beide heren denken ook dat het een grijze zandbij is. Van die soort is het verschil tussen man en vrouw klein. Als de bij wilgenstuifmeel verzamelt, en wat moet een bij anders tussen de wilgenkatjes, is het een vrouwtje. Maar er zit geen geel stof op de bij. Misschien is het dan toch een mannetje, dat zich om bepaalde redenen aan een kever vergrijpt. Er schijnen ook mensen te zijn die zich aan een kip vergrijpen, dus dan is een bij op een kever zo gek nog niet. En misschien is hij dronken van de nectar. O nee, grijze-zandbijmannetjes hebben geen mond, die hoeven alleen maar even te paren.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 3 mei ’19)