Ooit meldde ik in deze rubriek dat het vogelvoer in mijn tuin niet aan te slepen was vanwege de kauwtjes die in een paar happen alles opmaakten. Dat lag meer aan hun onbehouwen tafelmanieren dan aan hun eetlust. Ze hakten in op het voer; elke hap deed drie happen rondstrooien. Ook de vetbollen gingen er met lichtsnelheid doorheen.

Voor het vetbollenvraagstuk deed een lezer mij een tip aan de hand, die ik al eens genoemd heb, en die door andere lezers met succes werd toegepast. En door mij, tot voor kort…

Kauwen kunnen niet lang zitten op een bungelende vetbol, maar takelen die vetbol gewoon op naar de tak erboven. Daar hakken ze de bol aan stukken. Door het touwtje door een rietje te rijgen alvorens de vetbol eraan te hangen, wordt de bol beschermd tegen optakelen.

Het bleek te werken, een paar kauwen deden een vergeefse poging en vertelden de rest dat de vetbol onbereikbaar geworden was. Kauwen leren snel. Zo snel, dat ik van de week een goochemerd zag die zich in evenwicht wist te houden op de vetbol. Hij zat met één poot op de bol en klemde zich de andere poot aan het rietje vast. Zo hakte hij in op de vetbol. Ik gun hem zijn overwinning, maar ben nog steeds niet van plan mijn halve koninkrijk aan vogelvoer op te offeren aan de onbevredigbare eetlust van kauwen.

Nieuwe tips gewenst dus, maar alleen tips die door de tipgever zijn uitgeprobeerd en die het gewenste effect sorteerden. In de tussentijd probeer ik een langer touwtje met een in korte stukjes geknipt rietje eromheen. Zo houden die kauwtjes me van de straat!

(Natuurdagboek Trouw woensdag 3 feb. 2016)