De eerste vlinder die ik deze laat begonnen lente zag, was niet eens een dagpauwoog, citroenvlinder of kleine vos. Het was een gehakkelde aurelia. Er waaide nog een frisse wind, maar Aurelia zat zich op een beschut plekje in de zon op te warmen.

Nederland lag vanouds aan de noordgrens van het leefgebied van gehakkelde aurelia’s. Sinds een jaar of dertig zijn ze gestaag algemener geworden in Nederland, vermoedelijk dankzij klimaatverandering. Je zou een op warmte gestelde vlinder niet zo vroeg verwachten, maar sommige gehakkelde aurelia’s overwinteren in Nederland in de strooisellaag op de grond, onder boomstronken, in dichte houtwallen en holle bomen.

Als een vlinder zo vroeg uit zijn winterverblijf komt, lust ie wel wat om op krachten te komen. Mocht er geen bloeiende wilg of andere vroege leverancier van nectar te vinden zijn, dan is een gehakkelde aurelia ook in haar sas met (rot) fruit. En zelfs van drollen kan ze snoepen. Kieskeurig is deze soort niet, wellicht nog een reden van zijn recente succes.

Ik ben een keer een vrouw tegengekomen die Aurelia heette (en vermoedelijk nog steeds heet) en die ik nogal melig vroeg of ze weleens hakkelde. Ze begreep de vraag niet, ze bleek nog nooit van de gelijknamige vlinder gehoord te hebben. Dat verbaasde mij dan weer, waarna ze toch echt hakkelde dat ze nou eenmaal niets van vlinders wist. Ik weet niets van ruimtevaart, maar als mijn ouders me Spoetnik hadden genoemd…

Gehakkelde aurelia’s lijken met hun gevlekte, oranje vleugels een beetje op kleine vossen, maar ze missen de blauwe stippen en ze hebben gekartelde, ofwel gehakkelde vleugelranden.

De gehakkelde aurelia die mijn eerste vlinder van het jaar is, zou de zonnige paar meter in de luwte van een houtwal waarbij ik hem aantref weleens als zijn territorium kunnen gaan claimen. Mits hij iets te eten, of vooral drinken vindt, vermoed ik dat ie hier blijft rondfladderen om mannelijke soortgenoten (aurelio’s?) te verjagen. Vrouwelijke soortgenoten daarentegen…

(Natuurdagboek Trouw donderdag 12 april ’18)