In de kwelder van Schiermonnikoog bloeit het Engels gras. In Engeland heb ik me eens laten wijsmaken dat het plantje daar Dutch grass heette. Het komt in beide landen algemeen voor maar een gras is het niet.

Engels gras is lid van de strandkruidfamilie. Het heeft dunne stengeltjes die er grazig uitzien, vandaar de naam gras. De bloemen zijn roze of lila, soms wit en zelden rood, en ze voelen aan alsof ze van crêpepapier zijn gemaakt. Ze knisperen een beetje. Wat één bloem lijkt, bestaat uit een verzameling kabouterbloempjes, met in hun hart vijf gelige meeldraadjes.

Het plantje groeit in enigszins zoute milieus. Dat wil niet per se zeggen dat Engels gras gek is op zout, het kan zout alleen goed verdragen, en beter dan menige andere plant, zodat het op ziltige plaatsen een concurrentievoordeel heeft. ‘Zouttolerant’, heet die eigenschap. Engels gras groet op kwelders, groene stranden, in duinen en op rotsen aan zee. En laatst zag ik de berm van een snelweg kilometerslang lila kleuren van Engels gras – prachtig! Dat is gegarandeerd de berm van een weg die ’s winters gepekeld is. De zoute invloed van pekelstrooisel is soms op honderd meter afstand van een weg nog meetbaar.

Ik heb het woordenboek erbij gepakt en Engels gras heet in het Engels geen Dutch grass, maar wordt soms beachpink genoemd, strandroze, en meestal thrift. Thrift klinkt als drift, maar betekent juist spaarzaamheid. Dat komt misschien doordat sommigen spaarzaamheid betrachten om kapitaal te doen groeien. Thrift komt van to thrive: gedijen of tot bloei komen. Als het dan Engels moet zijn, lijkt Britse bloei me een goede naam voor het mooie kustplantje. Al bloeit het niet altijd, maar toch wel de hele zomer, van mei tot september.

Hoewel: afgelopen week en drie weken daarvoor toog ik met een groep Trouwlezers naar de Kobbeduinen en in mei was de kwelder er veel roziger van de Britse bloei dan in juni. Vele zijn al Brits uitgebloeid. Brexit.

(Natuurdagboek Trouw maandag 11 juni ’18)