Vriendin wil zo graag een blauwborst zien. Met de ijsvogel is dat intussen gelukt. Ook blauw. Voor blauwborsten moet je in april zijn. Maar de lente is laat, het riet is nog geel, de vogels hebben vertraging. We gaan naar Nieuwe Statenzijl, de enorme sluis op de Nederlands-Duitse grens. Daar zou zonder sluis een riviertje onbekommerd de Dollard in kabbelen. Dat kan niet in Nederland, er kabbelt niet één Nederlands riviertje onbekommerd in zee. Er staat altijd een sluis tussen en met eb wordt er geloosd.

Aan de overkant begint een paadje, nee, een honderden meters lange loopplank naar vogelhut de Kiekkaaste van het Groninger Landschap. De loopplank slingert door een brakwaterrietveld. Daar heb ik al vaak blauwborstjes gezien. En meestal krijg je baardmannetjes als bonus. En nog veel meer. Maar ook al zou je geen bijzondere vogel zien, dan nog is de Kiekkaaste de mooiste plek van Groningen, Nederland, Europa, Wereld, Heelal. (Op Schier na, dan.) Het licht, de wolken, het riet op het wad. Waar anders zie je riet op het wad, met meters tijverschil?

Ja, er zingt een blauwborst! ‘Kijk daar, in de verte, die donkere vlek bovenin een riethalm!’ Vriendin kijkt met gretige wanhoop. Blauwborst verdwijnt in het riet.

Steeds horen we het ‘ting ting’ van baardmannetjes. Ze hebben heel wat te bespreken in het riet. Eindelijk zien we er drie vliegen. Oranjebruin met grijs koppie en lange staart.

We lopen terug. Warempel, daar zit een blauwborst vlak naast het pad. En nog een. En nog twee. Vier mannetjes, fladderend en zingend met hun roodgevlekte staart gespreid en hun kobaltblauwe borst vooruit. En in die blauwe borst straalt een wit sterretje.

(Natuurdagboek Trouw 3 mei 2013)