Woensdagochtend keek ik uit mijn slaapkamerraam en zag ik de tuin onder een pak sneeuw liggen. De sneeuw smolt langzaam weg en naarmate de witte deken slonk, kwamen er de dichtgevouwen, gele bloempjes van speenkruid, de nog beknopte stengels van pinksterbloem en de blauwe sterretjes van dwerghyacint aan het licht.

Dwerghyacint of sterhyacint of voorjaarshyacint of scilla doet zijn vijfde naam eer aan: sneeuwroem. Toen ik een kleuter was, waren geel en blauw mijn lievelingskleuren. De oorzaak daarvan was mijn beer. Die was namelijk geel en droeg een blauw broekje en een blauw truitje. Mijn voorkeur voor geel sleet gedurende mijn leven, maar blauw bleef favoriet. Misschien vanwege the blues.

Als kind vond ik de diepblauwe scilla’s al prachtig en nog steeds is zulks het geval. In onze tuinwinkels zijn gekweekte rassen te koop, wier wilde oorsprong vaak in Zuidoost-Europa ligt. Als bolgewas annex stinzenplant hebben ze zich op veel plaatsen jarenlang verwilderd en uitgebreid tot blauwe bloementapijten. In West-Europa komt ook een wilde sneeuwroem voor: de voorjaarshyacint Scilla verna. Die groeit aan de kusten van Portugal tot Noorwegen, via Groot-Brittannië en Ierland. In de Benelux ontbreekt hij, maar aan beide kanten van de Ierse Zee komt Scilla verna voor. In het Noord-Ierse graafschap Down won de plant in 2002 zowaar de verkiezing van Provinciale Plant. Wat zou een plant zich nog meer wensen?

In Portugal bloeit de Scilla verna vroeger in het jaar dan in Noorwegen, waar de plant desondanks meer kans heeft op sneeuwroem. De plantjes zijn niet zeldzaam, maar ze vallen niet op in het lange gras waarin ze staan. Ik vond deze wilde hyacint ooit eind juni in bloei, op het Schotse eiland Fair Isle. Daar stormt en regent het meestal, maar toen ik er was, scheen de zon. Van sneeuw was geen vlokje te bespeuren.

Nu stonden de scilla’s op mijn grasveldje midden in de sneeuw.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 9 april ’21)